Μάρω Βαμβουνάκη,απόσπασμα απ'το μυθιστόρημα της "Το χρονικό μιας μοιχείας"

Αγαπάμε τελικά τα πρόσωπα ή μόνο τον έρωτα αγαπάμε; Αγαπάμε αυτό που μας δίνουν ή αυτό που περιμένουμε να μας δώσουν. Τη μορφή τους πόσο αγαπάμε και πόσο τη μεταμόρφωση που σχολαστικά τους επεξεργαζόμαστε; 

Κι αυτό που περιμένουμε πόσο αντέχει να ελπίζει;

Αντέχει;

Κι εγώ δεν ξέρω αν είναι ευλογία ή κατάρα η αντοχή αυτή. Κι εγώ δεν ξέρω τι αξίζει πιο πολύ, η ειρήνη, ή η αγωνία της ψυχής μας.

Απόσπασμα

Τάκης Βούης - Μάρω Βαμβουνάκη - Νυχτερινό |

Και τα μεσάνυχτα κυλάνε, κυλάνε,

με τις ζωές μας που περνάνε, περνάνε,

κι εσύ είσαι μοναχή.

Η σιγαλιά σου που απλώνει, απλώνει,

και το ρολόι με μαλώνει, μαλώνει,

που εσύ είσαι μοναχή.

Πάω στην κουζίνα για καφέ,

θα φτιάξω έναν διπλό,

δίχως καθόλου ζάχαρη,

και με ζεστό νερό,

στέκομαι στο παράθυρο,

κοιτάζω το σκοτάδι,

κι εκείνο το λουλούδι σου,

που έμεινε ξερό.

Η μια βραδιά τρώει την άλλη, την άλλη,

μέσα στου πόνου τη ζάλη, τη ζάλη,

κι εσύ είσαι μοναχή.

Μέσα σε μυστικά κλεισμένος, κλεισμένος,

και στην καρέκλα μου δεμένος, δεμένος,

κι εσύ είσαι μοναχή.

Πάω στην κουζίνα για καφέ,

θα φτιάξω έναν διπλό,

δίχως καθόλου ζάχαρη,

και με ζεστό νερό,

στέκομαι στο παράθυρο,

κοιτάζω το σκοτάδι,

κι εκείνο το λουλούδι σου,

που έμεινε ξερό.

Και τα μεσάνυχτα κυλάνε, κυλάνε,

με τις ζωές μας που περνάνε, περνάνε,

κι εσύ είσαι μοναχή.

Τάκης Βούης - Μάρω Βαμβουνάκη - Φωλιές Ερώτων

Φωλιές ερώτων θα σου χτίσω
σεντόνια φέρνω τ’ ουρανού,
φωτιές στο χιόνι θα σ’ ανάψω
με τα κεριά του δειλινού.

Η αγάπη σου με ανασταίνει,
στον ύπνο σου να ξαγρυπνώ,
στον ελαιώνα θα σφυρίζω,
δεν είν’ αέρας, είμ’ εγώ.

Να μου ποτίζεις τη γαρδένια,
που στην αυλή μας καρτερεί,
να `ρθω ξανά απ’ το ταξίδι
φορώντας μόνο την ψυχή.

Η αγάπη σου με ανασταίνει,
στον ύπνο σου να ξαγρυπνώ,
στον ελαιώνα θα σφυρίζω,
δεν είν’ αέρας, είμ’ εγώ.

Νοτιάς σφυρίζει στα καράβια,
ποτέ δεν ήμουνα νεκρός
κι απ’ το ναυάγιο του σπιτιού μας
εσώθηκε ο θησαυρός.

Η Μάρω Βαμβουνάκη είναι σύγχρονη Ελληνίδα συγγραφέας.

Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε στα Χανιά το 1948 όπου και πέρασε τα παιδικά της χρόνια. Όταν ήταν εννέα χρόνων, η οικογένειά της μετακόμισε στην Αθήνα. Σπούδασε Νομικά και αργότερα Ψυχολογία. Εργάστηκε ως συμβολαιογράφος από το 1972. Σήμερα ζει στην Αθήνα.

Το έργο της Μάρως Βαμβουνάκη ξεκίνησε με πλειάδα μυθιστορηματικών βιβλίων. Τα τελευταία χρόνια φαίνεται ένα άνοιγμα προς έργα γύρω από την Ψυχολογία, όπως τα «Ο παλιάτσος και η Άνιμα» και «Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης»

Πηγή:https://el.wikipedia.org/

Μανόλης Πατρικάκης,ένας σημαντικός σύγχρονος ποιητής

  “Οι λέξεις: τις παντρεύω τις λέξεις.Παντρεύομαι μαζί τους. Τι ξεγεννώ. Κι ύστερα πάλι λεχώνες, σαν άδειες αναποδογυρισμένες σκάφες. Τις ακούω σε βαπτίσια με βιολί και τσέμπαλο. Καμιά φορά κάτι σαν σημειώσεις, κρατούμενα,μια άμορφη ύλη που ζητά να εισχωρήσει στο τοπίο της έκφρασης. Τις ξεγυμνώνω τις λέξεις, τις δίνω στις σκιές...” 

πηγή: η λέξη

Στίχοι: Μανώλης Πρατικάκης

Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος

Τραγούδι: Βασίλης Λέκκας

Δίσκος: Αθέατος σφυγμός (1997)

Ένας αθέατος σφυγμός

αιώνια στην πηγή.

γοργός και διψασμένος

σα ζαρκάδι, που κατεβαίνει

αιώνια στην πηγή.

Ο Μανόλης Πρατικάκης (γενν. το 1943) είναι Έλληνας ψυχίατρος και ποιητής, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1974 ως το 2012 εξέδωσε 17 βιβλία.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στο Μύρτο Ιεράπετρας τον Σεπτέμβριο του 1943. Θεωρείται σημαντικός Έλληνας σύγχρονος ποιητής. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πρωτοπαρουσιάστηκε στα γράμματα γύρω στα 1970 με δημοσιεύσεις σε περιοδικά. Έχει γράψει 17 ποιητικές συλλογές, κριτικά κείμενα διηγήματα και άρθρα. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Έχει συνεργαστεί σε ανθολογίες και περιοδικά, ελληνικά και ξένα, και έχει συμμετάσχει σε πολλά συνέδρια. Το 1999 ήταν υποψήφιος για το Ευρωπαϊκό Αριστείο Λογοτεχνίας με το έργο του «Η Κοίμηση και η Ανάσταση των Σωμάτων του Δομήνικου». Ποιήματα από τη συλλογή του «Λιβιδώ» έχουν μελοποιηθεί από το συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο και κυκλοφορούν σε CD με τίτλο «Αθέατος Σφυγμός». Πρόσφατα ο ίδιος συνθέτης έγραψε συμφωνικό έργο βασισμένο στις ποιητικές συλλογές «Γενεαλογία», «Η Λήκυθος» και «Αφημένα ήσυχα στη χλόη», η παγκόσμια πρώτη του οποίου ανέβηκε στο Μέγαρο Μουσικής με τίτλο «Η Συμφωνία της Ίασης». Το 2003 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησηςψγια την ποιητική του συλλογή «Το νερό». Το 2012 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το σύνολο του έργου του.

πηγή:https://el.wikipedia.org/

Έλεν Εξλευ, ...Και η σοφία έρχεται σιγά σιγά

"Τα μεγαλεία να φοβάσαι ω ψυχή και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις" Κωνσταντίνος Καβάφη (1863-1933)

Francisco Tárrega - Capricho árabe

Entre dos Aguas - Paco de Lucia

Concerto De Aranjuez Adagio -Joaquin Rodrigo

Romance Anónimo - Narciso Yepes

Julian Bream | Recuerdos de la Alhambra | Francisco Tárrega

Μάξιμ Γκόρκυ, "Η ΜΑΝΑ"

Ό,τι και να πούμε για το αριστούργημα αυτό του Μαξίμ Γκόρκι νομίζω είναι λίγο. Να πούμε για τον ύμνο της Μάνας, για την αγάπη της που δεν γνωρίζει όρια και σύνορα; Τι κι αν γράφτηκε το 1906 παραμένει διαχρονικό για τον απλό και καθαρό του λόγο, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης όταν το διαβάζουμε και σήμερα...

«Τα παιδιά μας, τα πολυτιμότερα κομμάτια της καρδιάς μας

δίνουν τη λευτεριά και τη ζωή τους,

χάνονται χωρίς λύπηση για τα νιάτα τους,

 τι θες, λοιπόν, να κάνω εγώ, η μάνα ;»

Μ.ΓΚ.

«Την έβλεπε ψηλή, λίγο καμπουριασμένη, το κορμί της τσακισμένο από τα πολλά χρόνια της δουλειάς και τις γροθιές του άντρα της το κινούσε αθόρυβα και κάπως με το πλευρό, λες κι όλο φοβότανε μην τύχει κι αγγίξει κάτι στο πέρασμά της. Το πλατύ, στρογγυλό πρόσωπό της, χαραγμένο από τις ζαρωματιές και σαν πρησμένο φωτιζόταν από τα σκούρα μάτια ανήσυχα και θλιμμένα. Πάνω από το δεξί φρύδι είχε ένα βαθύ σημάδι παλιάς πληγής, που τραβούσε κι ανασήκωνε λιγάκι το φρύδι, φαινότανε και το δεξί αυτί λίγο ψηλότερα απ' τ' αριστερό, κι αυτό έδινε στο πρόσωπό της μια έκφραση, λες κι όλο κάτι αφουγκραζότανε φοβισμένη. Στα πυκνά μαύρα μαλλιά της γυάλιζαν ασπρισμένες τούφες. Ολόκληρη η μάνα έδειχνε απαλή, θλιμμένη, υπάκουη...».

«Συλλογιόμουνα τη δική μου ζωή, θεέ και κύριε! Πώς έζησα εγώ; Ξύλο… δουλειά… τίποτα δεν έβλεπα παρεκτός απ’ τον άντρα, τίποτα δεν ήξερα άλλο από το φόβο! Και το πώς μεγάλωνε ο Πάσια ούτε που το έβλεπα, κι αν τον αγαπούσα τότε που ζούσε ο άντρας μου ούτε που το ξέρω! Όλες οι φροντίδες, όλες οι σκέψεις μου ένα σκοπό είχαν να ταίσω το θεριό μου νόστιμο φαί, να τον χορτάσω, να προλάβω τι ήθελε για να μη θυμώνει, να μη με φοβερίζει με τις γροθιές, να με λυπηθεί έστω μια φορά. Δε θυμάμαι να με λυπήθηκε ποτές. Μ’ έδερνε, λες και δεν έδερνε τη γυναίκα του, μα όλους μαζί όσους δε χώνευε. Είκοσι χρόνια έζησα έτσι…».

«Ευχαριστώ, μάνα! Ευχαριστώ, καλή μου!», της λέει όταν αποφυλακίζεται. «Γιατί βοηθάς στο μεγάλο μας έργο’ σ’ ευχαριστώ! Όταν ο άνθρωπος μπορεί να λέει τη μάνα καλή του και στην ψυχή, είναι μια σπάνια ευτυχία…».

Γιάννης Ρίτσος ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙΟ ΑΝΩΝΥΜΩΝ ΑΓΙΩΝ Ο Αρίοστος αρνείται να γίνει Άγιος

Μεταξύ 1982-1986 εκδίδεται η εννεολογία των πεζογραφημάτων του Γιάννη Ρίτσου με γενικό τίτλο ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙΟ ΑΝΩΝΥΜΩΝ ΑΓΙΩΝ, που αποτελείται απ' τα βιβλία: ΑΡΙΟΣΤΟΣ Ο ΠΡΟΣΕΧΤΙΚΟΣ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ ΤΟΥ, 1 ΤΙ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΠΡΑΜΑΤΑ, ΜΕ ΤΟ ΣΚΟΥΝΤΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΚΩΝΑ, ΙΣΩΣ ΝΑ ’ΝΑΙ ΚΙ ΕΤΣΙ, ΟΧΙ ΜΟΝΑΧΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΣΦΡΑΓΙΣΜΕΝΑ Μ’ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ, ΛΙΓΟΣΤΕΥΟΥΝ ΟΙ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ, 0 ΑΡΙΟΣΤΟΣ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΓΙΟΣ. Σ' αυτήν την εννεολογία του ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙΟΥ ο Γιάννης Ρίτσος επιχειρεί έναν απολογισμό της ζωής του αλλά και του έργου του, μιλάει για τον εαυτό του, καταθέτει με έναν τρόπο αναλυτικό σκέψεις, αναμνήσεις καθώς και εμπειρίες της ζωής του. 

«…Πιο πολύ ο Ρίτσος με αγγίζει με τη γραφή του και με την προσοχή που δίνει στα μικρά πράγματα της καθημερινότητας, το κομμάτι του σπασμένου γυαλιού, όπου καθρεφτίζεται ο ουρανός. Είναι ποιητικός χωρίς να γίνεται απολιτικός και πολιτικός, χωρίς να παραβλέπει την ποίηση και το αίνιγμα που είναι ο κόσμος και ο κάθε άνθρωπος…» έχει πει ο Ξάβερ Μπάγιερ, ο Αυστριακός συγγραφέας, συμπληρώνοντας ότι συχνά ανατρέχει στο Εικονοστάσιο.  

Αποσπάσματα

Γιάννης Ρίτσος "Τα ερωτικά"

“Τα Ερωτικά” του μεγάλου ποιητή Γιάννη Ρίτσου κυκλοφόρησαν από τον εκδοτικό οίκο “Κέδρο” το έτος 1981. Ένα λεύκωμα σχεδιασμένο απ' τον ίδιο μας τον ποιητή, με καταπληκτικά σκίτσα καθώς και με τον υπέροχο γραφικό του χαρακτήρα. 

 Αποσπάσματα

Με το κόκκινο του αίματος
είμαι.
Είμαι για σένα.
Τ' όνομά σου μονάχα
πάλι και πάλι -
βαθειά ερημιά μου,
ο αργάγγελος,
το ποίημα.
Άλλη κατοικία δεν έχω.
Κατοικώ στο σώμα σου.
Κόκκινο είταν
με μια κάθετη μαύρη γραμμή.
Τα μήλα πέφτουν στο ποτάμι.
Επιπλέουν.
Φεύγουν.

Chopin - Nocturne op.9 No.1

Το σώμα - λέει-
στη γενική: του σώματος
και γενικά το σώμα
άλλη λέξη πυκνότερη δεν έχω
παίρνω τη νάϋλον σακκούλα
μπαίνω στα λαϊκά εστιατόρια
μαζεύω ψαροκόκκαλα
για τις άγριες γάτες της γειτονιάς
στα διαλείματα - λέει -
κουβεντιάζω με τους μουσικούς
στα σκοτεινά παρασκήνια-
τι απέραντη απόσταση διανύω
απ' το σώμα σου
έως το σώμα σου.

Chopin - Nocturne op.9 No.2

Δυο βουνά
δύο σώματα
ένα δέντρο
και το μακρύ ποτάμι
ως τη θάλασσα κάτω
ως τ' άλλο λιμάνι
με τα οινομαγειρεία
τους κωπηλάτες
και τα σιδηρουργεία-
έχει και μουσική.

Με κλειστά μάτια
ολόγυμνη
στο κόκκινο χαλί
περιμένει
να βγάλει εκείνος τα παπούτσια του\
τις κάλτσες του
να της ζυμώσει τα στήθη
δυνατά δυνατά
με τα πλατιά του πόδια

3:2

Schubert - Serenade

1