Ἀγαπάω τ᾿ ὅτι θλιμμένο στὸν κόσμο.
I love all that is sorrowful in this world.
Τὰ θολὰ τὰ ματάκια, τοὺς ἀρρώστους ἀνθρώπους,
The misted little eyes, the ailing souls,
τὰ ξερὰ γυμνὰ δέντρα καὶ τὰ ἔρημα πάρκα,
the bare, dry trees and the desolate parks,
τὶς νεκρὲς πολιτεῖες, τοὺς τρισκότεινους τόπους.
the dead cities, the places drowned in dark.
Τοὺς σκυφτοὺς ὁδοιπόρους ποὺ μ᾿ ἕνα δισάκι
The bowed wayfarers who, with a small knapsack,
γιὰ μία πολιτεία μακρυνὴ ξεκινᾶνε,
set out toward some faraway town;
τοὺς τυφλοὺς μουσικοὺς τῶν πολύβουων δρόμων,
the blind musicians of the clamorous streets,
τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀλῆτες, αὐτοὺς ποὺ πεινᾶνε.
the poor, the wanderers, the hungry and the worn.
Τὰ χλωμὰ τὰ κορίτσια ποὺ πάντα προσμένουν
The pale young girls who always await
τὸν ἱππότην ποὺ εἶδαν μία βραδιὰ στ᾿ ὄνειρό τους,
the knight they saw one night in their dream,
νὰ φανῇ ἀπ᾿ τὰ βάθη τοῦ ἀπέραντου δρόμου.
to appear from the depths of the endless road;
Τοὺς κοιμώμενους κύκνους πάνω στ᾿ ἀσπρόφτερό τους.
the sleeping swans upon their white-feathered grace.
Τὰ καράβια ποὺ φεύγουν γιὰ καινούργια ταξίδια
The ships that depart for new voyages,
καὶ δὲν ξέρουν καλὰ -ἂν ποτὲ θὰ γυρίσουν πίσω
not knowing well if ever they’ll return —
ἀγαπάω, καὶ θά ῾θελα μαζί τους νὰ πάω
them I love, and I would go with them,
κι οὔτε πιὰ νὰ γυρίσω.
and never come back again.
Ἀγαπάω τὶς κλαμμένες ὡραῖες γυναῖκες
I love the beautiful women who weep,
ποὺ κυττᾶνε μακριά, ποὺ κυττᾶνε θλιμμένα ...
who gaze afar, who gaze with sorrow...
ἀγαπάω σὲ τοῦτον τὸν κόσμο -ὅ,τι κλαίει
I love, in this world — all that weeps,
γιατὶ μοιάζει μ᾿ ἐμένα.
for it is so much like me.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου