Οδυσσέας Ελύτης:Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική

"Για να πατάς στέρεα στη γη,

πρέπει το ένα πόδι σου να είναι έξω από τη γη" Οδυσσέας Ελύτης

 

 

 

Ό,τι και να πω για το μεγάλο μας ποιητή θα είναι φτωχό, θα είναι λίγο. Μόνο  ένα "ευχαριστώ" μπορώ να πω, ένα "ευχαριστώ" για όλους αυτούς τους δρόμους που μ' άνοιξε για να ψάξω και να βρω τη δική μου βαθύτερη ιστορία... 

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική 

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου...
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου...

Εκεί σπάροι και πέρκες
ανεμόδαρτα ρήματα
ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια
όσα είδα στα σπλάχνα μου ν' ανάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες
με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων
όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα μαύρα ρίγη...

Εκεί ρόδια, κυδώνια
θεοί μελαχροινοί, θείοι κ' εξάδελφοι
το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια.
Και πνοές από τη ρεμματιά ευωδιάζοντας
λυγαριά και σχίνο
σπάρτο και πιπερόριζα
με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων
ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι!..

Εκεί δάφνες και βάγια
θυμιατό και λιβάνισμα
τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια
στο χώμα το στρωμένο με τ' αμπελομάντιλα ,
κνίσες, τσουγκρίσματα
και Χριστος Ανέστη
με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων!
Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Ύμνου...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του Υμνου!.. (από το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ)

"Μέσα στη θλίψη της απέραντης

 μετριότητας, που μας πνίγει από παντού,

παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο 

καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες 

αγωνίζονται να εξουδετερώσουν 

τη φθορά..." 

"...Είναι βαρβαρότητα

Τη βλέπω να έρχεται

μεταμφιεσμένη κάτω από άνομες συμμαχίες

και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. 

Δεν θα πρόκειται για φούρνους του Χίτλερ

αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική

καθυπόταξη του ανθρώπου

Για τον πλήρη εξευτελισμό του

Για την ατίμωσή του"

"Ο έρωτας 

Το αρχιπέλαγος

Κι η πλώρα των αφρών του

Κι οι γλάροι των ονείρων του

Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει

Ένα τραγούδι

Ο έρωτας

Το τραγούδι του

Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του

Κι η ηχώ της νοσταλγίας του

Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά

προσμένει

Ένα καράβι

Κι η αμερινησία των μελτεμιών του

Κι ο φλόκος της ελπίδας του

Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει

Τον ερχομό" 

(απόσπαμα από την ποιητική συλλογή "Προσανατολισμοί")