“η σχέση μας αυτή δεν μπορεί να πάει μακρύτερα”Ραντεβού μ΄ένα γράμμα Μικ...

Αγαπημένη μου φίλη, αλήθεια, από πότε έχουμε να τα πούμε γραπτά; Πρέπει να εί­ναι πολύ καιρός. Έτσι δεν είναι; Αν θυμάμαι καλά, το τελευταίο μου γράμμα θα πρέπει να στο είχα γράψει αρχές Απρίλη. Τώρα έχουμε μισά Νοέμβρη. Πω, πω πως περνάει ο καιρός έτσι, πώς μας παρασέρνει, μερικές φορές, στη δίνη του. Τέλος πάντων...

Εσύ, πώς είσαι αγαπημένη μου; Θα κάνεις καμιά έκθεση με έργα σου αυτό τον καιρό; Αχ! Πόσο έχω νοσταλγήσει το Παρίσι και πόσο έχω επιθυμήσει κι εσένα. Μού λείπουν οι βόλτες μας στον Σηκουάνα και στην Μονμάρτη, οι επισκέψεις μας στα διάφορα events, οι εκθέσεις ζωγραφικής, οι θεατρικές παραστάσεις. Αλήθεια τι κάνει ο Αντρέ; Παίζει κάπου τώρα;. Εγώ αν και είχα πρόταση να παίξω στην παράσταση “Η τρελή του Σαγιώ”, δεν δέχτηκα. Τώρα, θα αναρωτιέσαι το “γιατί”, κι είναι λο­γικό. Λοιπόν, ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή.

Όλα ξεκίνησαν πριν από μερικούς μήνες, το βράδυ της πρεμιέρας του έργου του Τσέ­χωφ “Θείος Βάνιας”. Νομίζω σου είχα γρά­ψει σε κάποιο γράμμα μου ότι θα ανεβάζαμε το συγκεκριμένο έργο κι ότι θα υποδυόμουν τη Σόνια. Αλλά μη σε ζαλίζω τώρα με λεπτομέ­ρειες...

Λοιπόν, ήταν λίγα λεπτά πριν αρχίσει η παράσταση, όταν δέχτηκα στο καμαρίνι μου μια ανθοδέσμη με μια κάρτα. Ήταν απ' τον Παύλο. Συγκινημένη την πήρα στα χέρια μου κι άνοιξα τον φάκελλο σίγουρη ότι θα μου έγραφε καλή επιτυχία και ότι θα με κα­μάρωνε καθισμένος στις πρώτες θέσεις να παίζω. Όμως τίποτα απ' όλα αυτά που σκέ­φτηκα δεν ίσχυαν. Ο Παύλος σ΄εκείνη την κάρτα, τελικά, έγραφε ότι δεν πρέπει πια να είμαστε μαζί βρίσκοντας έναν πολύ ωραίο, ποιητικό τρόπο θα έλεγα για να μου το πει. Μ' ένα απόσπασμα απ' το “Αλεξανδρινό Κουαρτέτο” του Ντάρρελ. Αξίζει να στο γρά­ψω:

“...η σχέση μας αυτή δεν μπορεί να πάει μακρύτερα, γιατί έχουμε ήδη εξαντλήσει όλες τις δυνατότητές της στην φαντασία μας, και εκείνο που στο τέλος θ' ανακαλύψουμε, πίσω απ' τα μουντά χρώματα της ηδυπάθειας, θα είναι μια φιλία τόσο βαθειά που θα γίνουμε σκλάβοι της για πάντα. Ήταν η ερωτοτροπία δύο πνευμάτων πρώϊμα εξαντλημένων από την πείρα και που φαινόταν πολύ πιο επικίν­δυνη από έναν έρωτα βασισμένο στην σεξου­αλική έλξη...” Για μερικά λεπτά έμεινα να το κοιτώ και να το ξανακοιτώ, να το διαβάζω και να το ξαναδιαβάζω. Δεν είναι δυνατόν έ­λεγα συνέχεια στον εαυτόν μου, δεν είναι δυ­νατόν. Κι όμως, ήταν.

Εκείνο το βράδυ, ήμουν η καλύτερη Σόνια απ' ό,τι είπαν κριτικοί και συνάδελ­φοι. Δεν ξέρω αν ήμουν η καλύτερη, το μόνο που ξέρω ήταν πως έπαιξα με την ίδια ψυχι­κή δύναμη τότε που είχα μάθει για το χαμό της μητέρας μου.Το ίδιο είχε συμβεί,όταν το θλιβερό μαντάτο είχε έρθει λίγο πριν βγω στη σκηνή να παίξω.

Μετά την παράσταση δεν έμεινα να το γιορτάσουμε με τους συναδέλφους, προτί­μησα να φύγω και να πάω σπίτι. Άνοιξα μια μπουκάλα κρασί και παρέα με τον... “Ντάρρελ” τα ήπιαμε μέχρι το πρωί. Τον Παύλο δεν τον αναζήτησα, δεν είχε νόημα ούτε να ζητήσω εξηγήσεις, ούτε και να του πω ότι περίμενα το παιδί μας. Ναι, όπως το ακούς...το διαβάζεις θέλω να πω, το παιδί μας. Η ανόητη ήθελα να του το ανακοινώσω εκείνο το βρά­δυ της πρεμιέρας...

Το επόμενο διάστημα για μένα ήταν πολύ ζόρικο. Έπρεπε να πάρω κάποιες αποφάσεις για τη ζωή μου. Και τις πήρα.

Αποφάσισα να κρατήσω το παιδί και να φύγω απ' την Ελλάδα, γιατί δεν θα ήθελα με τίποτα να μεγαλώσει σε μια κοινωνία άκρως συντηρητική, έτοιμη ανά πάσα στιγμή να το λιθοβολήσει. Όσο για τον Παύλο, δεν θα μά­θει ποτέ ότι έχει κάπου ένα παιδί. Ας μείνει με την ιδέα ότι αυτό που είχαμε εμείς οι δύο κάποτε δεν θα μπορούσε να πάει μακρύ­τερα...

Αγαπημένη μου Ζορζέτ,

Η ζωή για μια ακόμη φορά με προ(σ)κά­λεσε σ' ένα νέο ξεκίνημα, κι εγώ έπρεπε να ανταποκριθώ σ' αυτήν την πρό(σ)κληση της.

Στο τέλος του μήνα πετώ για Παρίσι.Καλή αντάμωση...!

Σε φιλώ,

Μαρίνα

ΑΓΑΠΗ ΣΤΟ ΤΡΕΝΟ -ΑΡΓΥΡΗΣΕΦΤΑΛΙΩΤΗΣ-Διήγημα-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-Λόγος με ...

Προψές καθούμαστε στου πάτερ Νικόδημου το κελί, τέσσαρες καλογέροι, και γύρω στο μαγκάλι τα λέγαμε. Όξω βόιζε ο βοριάς, κι όσο τον ακούγαμε, τόσο συμμαζευόμαστε κοντά στη φωτιά. Μα και δίχως φωτιά, και δίχως το ρόμι, είχαμε καλοκαίρι στην καρδιά μας. Κι αν είχαν κι άσπρες τρίχες τα γένια μας, δείχτανε ζωηρότερη του προσώπου τη δροσερή κοκκινάδα. Σπίθες πετούσαν από τα μάτια μας και στα χείλη μας ―όσα έβλεπε ανάμεσ’ από τις πυκνές τρίχες όταν γελούσαμε― ήτανε ζωγραφισμένη απέραντη πονηριά, κοσμογνωρισιά κι αθώα κατεργαριά.      Είχαμε καμιάν ώρα μπροστά μας, ώσπου να κοιμηθούμε. Λέει ένας μας· ― Παιδιά, εδώ ο κόσμος μεγάλος δεν είναι, χώρα δεν είναι. Εδώ είναι βουνό με είκοσι τέσσερις καλογέρους και μερικά ζα. Τις ψαλμωδίες και τα τροπάρια τα ‘χουμε και τα παράχουμε στην εκκλησιά. Μα ο άνθρωπος θέλει να βλέπει και κόσμο κάποτες, και ‘γώ λέω, αδέρφια μου, να δούμε κόσμο απόψε. και να τόνε δούμε με το νου μας, αφού με τα μάτια μας είναι αδύνατο. Λάτε να μας πει ένας μας την καλύτερη ιστορία, που του ΄τυχε μες στον κόσμο. Κάτω οι ντροπές, κάτω τα ψέματα. Να δούμε πώς τη χάρηκε τη ζωή του πρι να μπει στο ζυγό. Αμαρτία δεν είναι, και μη φοβάστε. Όποιος δεν τα κάνει, τα λέει. Κι όποιος δεν τα λέει, τα συλλογιέται. Εμείς παρά να τα κάνουμε και να τα συλλογιούμαστε, κάλλιο ας τα λέμε, να ξεθυμαίνουμε, να περνάει η ώρα..."

"Έρχεται πάντα μια στιγμή..."απ'το "Ραντεβού μ'ένα γράμμα" της Βάνας Σμπ...

"Λίγο πιο πριν ήταν νωρίς,  λίγο μετά θα `ναι αργά,  όλα στον χρόνο τους παλεύουν και στον χρόνο τους νικάν”. Αγαπημένη μου Χριστίνα μ’ αυ­τούς τους γεμάτο αλήθεια στίχους της Με­λίνας Τανάργη από το τραγούδι της Βαλσάκι να ηχούν γλυκά στ’αυτιά μου έφτασα στον τόπο του ραντεβού μου με τον Πάνο. Ξέρεις σε ποιόν; Στον παραδοσιακό καφενέ του Κυρ Μιχάλη με τις μεγάλες ασπρόμαυρες φωτο­γραφίες στους τοίχους που απαθανάτιζαν γωνιές του νησιού από εκείνα τα χρόνια τα παλιά και τα αποσπάσματα των εφημερίδων που αναφέρονταν στην ιστορία του νησιού και με την κυρά Κρινιώ, τη χρυσοχέρα γυ­ναίκα του να βάζει όλη την τέχνη της στα γλυκά του κουταλιού και στον καφέ. Θυμά­σαι; Είχαμε πιει κι εμείς εκεί πολλές φορές καφέ. Τέλος πάντων.

Χθες, λοιπόν, στο τηλεφώνημα που του έκανα ήμουν λακωνική. «Αύριο, στις 10 το πρωί, στο καφενέ του Κύρ Μιχάλη» του είχα πει και πριν προλάβει να ρωτήσει κάτι το εί­χα ήδη κλείσει.

Τον είδα να με περιμένει καθισμένος σ’ ένα τραπεζάκι δίπλα στην τζαμαρία και με σκυφτό το κεφάλι να παίζει νευρικά με τα κλειδιά του.

Εκείνη την ώρα δεν υπήρχε κόσμος στο καφενέ, μόνο ο κυρ Μιχάλης ήταν και εμείς. Καλημέρισα τον καφετζή και μετά κατευ­θύνθηκα αμέσως προς τη μεριά όπου βρι­σκόταν ο Πάνος.

«Καλημέρα» του είπα γλυκά και κάθισα απέναντί του.

Εκείνος χωρίς να ανταποδώσει, σήκωσε το κεφάλι του, και κοιτώντας με ίσια στα μάτια, μου πρόσφερε ένα μικρό χρυσό λου­λουδάκι, που είχε κρυμμένο κάτω από μια εφημερίδα. Ήταν μια Sempreviva. Ξέρεις ε­κείνο που φυτρώνει μόνο στα Κύθηρα. Τι κρίμα να μην το έχει δει ο Van Gogh...Τέλος πάντων, δεν σου κρύβω,πώς μου έκανε εντύ­πωση πού το βρήκε και τον ρώτη­σα. «Όποιος θέλει ψάχνει και βρίσκει Λυδία» μου είπε με νόημα. «Ξέρεις τι σημαίνει το όνομά του;» με ρώτησε μετά. «Ναι, Ζωντανό για πάντα» του αποκρίθηκα. «Όπως η αγάπη μου για σένα… Ζωντανή για πάντα» μου είπε. Πικρογέλασα λέγοντας του ότι αυτές είναι μεγάλες κουβέ­ντες που δεν πρέπει να τις ξεστομίζουμε τόσο εύκολα. Εκείνος μου είπε ότι το εννοούσε. Τότε τον ρώτησα γιατί δεν με εμπιστευό­ταν,γιατί με αδικούσε και με αμφι­σβητούσε συνέχεια. Ξέρεις τι γύρισε και μου είπε;Ότι εγώ ξέρω να παίζω πολλούς ρόλους, ένεκα ηθοποιός, ενώ εκείνος δεν ξέρει. Πήγα να του απαντήσω ότι εκείνος παίζει με τα νεύρα μου αλλά προτίμησα να εστιάσω την κουβέ­ντα στην σχέση μας. Του είπα λοιπόν ότι το τελευταίο διάστημα έχουμε απομα­κρυνθεί και ειλικρινά δεν ξέρω γιατί, γι’ αυτό, τον παρακάλεσα να πάρει τον χρόνο του, να πάρω κι εγώ τον δικό μου, να βρε­θούμε με τον εαυτό μας, να μιλήσουμε μαζί του, να δούμε τι φταίει, τι μας φταίει, και ποιος ξέρει, ίσως συστηθούμε πάλι, κτίζοντας την σχέση μας αυτή τη φορά πάνω σε άλλη βά­ση, αυτή του αμοιβαίου σεβασμού,και της αμοιβαίας εμπιστοσύνης και εκτίμησης. Για­τί σημασία δεν έχει μόνο να αγαπάμε αλλά και το πώς αγαπάμε.

Τον είδα να ανταριάζει. «Τέλειωσες;»

«Ναι, δεν έχω κάτι άλλο να πω».

«Λοιπόν, άκου Λυδία για να ξεμπερ­δεύουμε…» άρχισε να μου λέει με ύφος σαν να του είχα κηρύξει τον πόλεμο, «…εγώ δεν έχω μάθει να αναλύω όπως εσύ, ούτε και με νοιάζει να μάθω, εγώ ξέρω μόνο να νοιώθω, πράγμα άγνωστο για σένα. Όλα τα άλλα που μου λες, να μείνουμε λίγο μόνοι να σκε­φτούμε είναι κουραφέξαλα, μη σου πω ένας ωραίος τρόπος για να μην μου πεις κατά­μουτρα: Πάνο, ως εδώ ήταν, το διαλύουμε, γιατί εγώ τώρα είμαι κάπου αλλού, γιατί γουστάρω, βρε αδελφέ, να είμαι με κάποιον άλλον.Όπως κατάλαβες, δεν είμαι κανένας βλάκας ή κανένας ηλίθιος να μην πάρω χαμπάρι ότι μου φοράς κέρατο. Φαίνεται από μακριά. Μωρέ, κάτι ήξεραν όταν μου έλεγαν να μην μπλέξω με θεατρίνα και μάλι­στα με θεατρίνα ξοφλημένη. Κάτι ήξεραν, τε­λικά».

Χριστίνα μου, για μερικά λεπτά έμεινα να τον κοιτώ αποσβολωμένη,με βλέμμα απο­ρημένο και κατάπληκτο. Δεν ήταν δυνατόν να μην είχε καταλάβει τίποτα απ’ αυτά που του είχα πει. Μάλλον τόση ώρα μιλούσα απέναντι στον τοίχο. Πήγα να του πω ότι δεν τον αναγνώριζα και ότι για μια ακόμη φορά με αδικούσε και με αμφισβητούσε κάνοντας τη μια μικρότητα μετά την άλλη,αλλά προ­τίμησα να μην του το πω,δεν είχε πια κανένα νόημα. Δυστυχώς, ο Πάνος που είχα μπρο­στά μου δεν ήταν εκείνος που είχα γνωρίσει και αγαπήσει, ήταν κάποιος άλλος που δεν θα ήθελα στιγμή να είμαι μαζί του. Σηκώ­θηκα αμέσως. Δεν άντεχα άλλο να μένω εκεί, πνιγόμουν.

Με ρώτησε πού πάω, γιατί φεύγω,και με­τά συνέχισε με μια διαπίστωσή του, ότι έτσι κάνω πάντα, όταν τα βρίσκω σκούρα.

Χωρίς να του αποκριθώ, πήγα κοντά του και άφησα δίπλα στο πακέτο με τσιγάρα του το Sempreviva. «Αντίο Πάνο …» του είπα με σπασμένη φωνή, «…να προσέχεις…!»

«Πας στον καλό σου ε;» άκουσα να μου λέει όλος κακία, καθώς έκλεινα την πόρτα πίσω μου.

Ήθελα πολύ να γυρίσω να του πω ότι πη­γαίνω στο ραντεβού με τη ζωή μου αλλά δεν το έκανα. Ήμουν σίγουρη πώς δεν θα κατα­λάβαινε τι εννοούσα...

Έτσι Χριστίνα μου, έκλεισε το κεφάλαιο Πάνος στη ζωή μου...

Τι να γίνει; Έτσι είναι ζωή... ελπίζω, αγα­πημένη μου Χριστίνα,κάποια στιγμή να έρ­θει εκείνη η ώρα που όλα θα φωτιστούν ξα­νά, όπως λέει και η αγαπημένη μου Μελίνα Τανάγρη στο “Βαλσάκι” της...

“Έρχεται πάντα μια στιγμή
που όλα φωτίζονται ξανά,
πισωγυρνάς,τα ίδια βλέπεις,
μ’ άλλα μάτια τα κοιτάς”.

Σε φιλώ,

Λυδία.

"Ενα τόσο δα μικρό θαύμα"-ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ-Βάνα Σμπαρούνη #logotexnia

"Ενα τόσο δα μικρό θαύμα"-ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ-Βάνα Σμπαρούνη #logotexnia Πόσες φορές, δεν ξυπναμε το πρωί μέσα σε μια κακοκεφιά, ψάχνοντας απεγνωσμένα μέσα στο γκρίζο ένα θαύμα, ένα τόσο μικρό θαύμα που θα μας δώσει το δικαίωμα για ένα χαμόγελο. Αυτό ίσως να είναι ένα περιστέρι που προσγειώθηκε κείνη τη στιγμή στην αυλή σου να τσιμπολογήσει τα ψίχουλα που του είχες ρίξει χθές, ένα μικρό άσπρο σύννεφο που ήρθε κι ακούμπησε πάνω απ' τον ουρανό της βεράντας σου, ένα βιβλίο που έπεσε ξαφνικά απ' το ράφι της βιβλιοθήκης κι'ανοιξε στη σελίδα που κάποτε  σου είχε φανερώσει ένα μυστικό για τη ζωή, σου είχε αποκαλύψει μιαν αλήθεια, ή μια φωτογραφία, ή ένα γράμμα, που είχες κρύψει μέσα σ' αυτή, απ' τα χρόνια της αθωότητας...  Ένα τόσο δα μικρό θαύμα για μια όμορφη μέρα, επίτηδες για σένα..! Β.Σ.

Δάκρυα θλιμμένης προσευχής-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-ΔΙΗΓΗΜΑ-Λόγος με tempo-Βά...

"Ήταν Τετάρτη και ώρα δύο το μεσημέρι όταν ο Ανδρέας μετά από ένα πολύωρο ταξίδι πέρασε την μεγάλη πύλη των φυλακών και κατευθύνθηκε  προς το κεντρικό φυλάκιο, ένα γραφείο αποπνικτικά μικρό. Έριξε μια γρήγορη ματιά μέσα να δει αν υπήρχε κάποιος φύλακας. Δεν υπήρχε. Ήταν ακόμα νωρίς, απ’ ό,τι του είχαν πει, το φυλάκιο  άνοιγε  στις τρεις το απόγευμα. .."

ΚΑΚΟΑΝΑΤΕΘΡΑΜΜΕΝΑ-ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ- Δημήτρης Ψαθάς-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙ...

ΕΝΑ ΣΤΑΜΝΙ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ-ΑΛΚΗ ΖΕΗ-Διήγημα-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ- Λόγος με t...

ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΔΑΚΙ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ-Κώστας Παρορίτης-Διήγημα-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-...

Ανίκητη ελπίδα-Χρίστος Χριστοβασίλης-Γιορτινό Διήγημα-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙ...

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΩΝ ΛΟΡΕΔΑΝΩΝ-Στέφανος Δάφνης-Διήγημα-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-Λόγ...

ΤΟ ΣΕΝΤΟΥΚΙ ΤΗΣ ΦΙΛΑΡΓΥΡΗΣ-Γιάννης Βλαχογιάννης-Διήγημα-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧ...

Το καντηλάκι μέσ'στο"Φτωχικό"-Ναπολέων Λαπαθιώτης-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-Λό...

Το διήγημα Το καντηλάκι μέσ'στο "Φτωχικό" είναι το πέμπτο στη συλλογή ΝΕΟΙ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ, ΔΙΑΛΕΧΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ. Εκδόθηκε από τον οίκο Μ. Σαλίβερου με πιθανή ημερομηνία έκδοσης το 1926. Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης ( 31 Οκτωβρίου 1888-7 Ιανουαρίου 1944)είναι ένας απ' τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές και πεζογράφους. Θεωρείται ένας απ' τους κορυφαίους ποιητες της νεοσυμβολιστικής και νεορομαντικής σχολής.

… Ένα βραδάκι πνιγηρό του Νοεμβρίου (κατά τις πέντε, λίγο πριν νυχτώσει, ήταν πεσμένη μια ψιλή ψιλή βροχούλα, μα ύστερα δε βάσταξε πολύ), μες στην ταβέρνα του μπαρμπα-Θανάση, είχαν ανταμώσει τρεις νομάτοι: ο Βάθρακας, δεινός μανιταρτζής[1], ο επικαλούμενος και Σταύρακας, ο Νίκος ο Ζαμπόχος –η Αλάνα– κι η αλεπού, ο Γιάννης τ’ Αξιωτάκι. Καθόσανε στο ίδιο το τραπέζι, και κρυφομιλούσαν επί ώρες, με ζωηρές και χαμηλές φωνές, μ’ εκφραστικά παιχνίδια του προσώπου, με μισοκλεισίματα ματιών, με μυστηριώδεις, ξαναμμένες και κάπως νευρικές χειρονομίες.

Ο Σαρλό και το αθάνατο νερό του Ντίνου Δημόπουλου-Λόγος με tempo-Βάνα Σμ...

"Ο Πέτρος δεν κοιμήθηκε καθόλου τη νύχτα από την αγωνία του. Το ’πε αποβραδίς στη μάνα του πως αύριο, Δευτέρα, είναι καλεσμένος του κυρίου τελώνη να πάνε στην Άρτα, στον κινηματόγραφο, να δούνε τον Μπουκ-Τζόνες κι η μάνα του όλο το πρωί τον ετοίμαζε. Του σιδέρωνε τα ναυτικά του, του γυάλισε τα παπούτσια, του μαντάρισε τις ριγέ του τις κάλτσες και να τονε τώρα θρονιασμένος, καμαρωτός, στο πίσω κάθισμα της «Σεβρολέτ» δίπλα στην Ανθούλα και στη μητέρα της κι η καρδιά του να χτυπάει από ανυπομονησία και να ξεροκαταπίνει και να μπερδεύει τα λόγια του, τόση ήταν η λαχτάρα του που θα 'μπαινε σε κινηματόγραφο για πρώτη φορά στη ζωή του..."

Δον Κιχώτης-Η μάχη με τους ανεμόμυλους-Μ.Θερβάντες-Λόγος με tempo-Βάνα Σ...

Δον Κιχώτης-Η μάχη με τους ανεμόμυλους-Μ.Θερβάντες-Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

“Ο Δον Κιχώτης πέρασε δεκαπέντε μέρες στη βολή του σπιτιού του, και ασχολιόταν με τις υποθέσεις του, χωρίς τίποτα να δείχνει ότι ήθελε να ξαναρχίσει τις τρέλες του. Όλο αυτό το διάστημα κουβέντιασε πολύ με το γεωργό, το χωριανό του, έναν καλοκάγαθο άνθρωπο, αλλά χωρίς πολύ μυαλό στο κεφάλι του. Από τα πολλά που του είπε, τις τόσες υποσχέσεις που του έκανε, στο τέλος έπεισε το δύστυχο χωρικό να μπει στη δούλεψή του ως ιπποκόμος..."

Δείτε το πρόσφατο βίντεο απ' το κανάλι:  

"Το κορίτσι με το φεγγάρι στο χέρι" διήγημα του Μενέλαου Λουντέμη - Λόγο...

"Το θυμότανε. Πάντα. Δυνατά. Τις μέρες και τις νύχτες. Σαν «όνειρο», σα μοσκοβολιά, κι έλεγε… -το ‘λεγε όλες τις στιγμές, και το παράγγελνε με πάθος στον εαυτό του– αν γλύτωνε, αν ξανανέβαινε στο φως, να ψάξει, να κοσκινίσει όλον τον κόσμο, ώσπου να την βρει –όποια κι αν ήταν, όπως κι αν την έλεγαν…– και να σκύψει να της φιλήσει τα χέρια, να την γεμίσει με δακρυσμένα «ευχαριστώ».  Εκεί μέσα που τον έθαψαν, που τον είχαν σα λείψανο ριγμένο, λαχτάρισε και δίψασε. Δίψασε για ένα σημαδάκι χλόη, για μια σταλίτσα του απάνω κόσμου. Ένα γέλιο μικρού παιδιού ή ένα τζιτζίκι… Κάτι που να μη θυμίζει αυτόν τον μουχλιασμένο και πνιγερό τάφο. Εκεί κάτου τα ‘χε ξεχάσει όλα. Το χρώμα του κόσμου, τη μέρα. Τι χρώμα είχε, αλήθεια, η μέρα; Ήταν γαλάζια; ή άσπρη;… Γιατί εδώ τα μάτια του ήταν άχρηστα, περιττά. Εδώ ζούσε μόνο με τ’ αφτιά και τα δάχτυλα..."

"Χριστός Ανέστη" Παύλος Νιρβάνας-Πασχαλινό διήγημα-Λόγος με tempo- Βάνα ...

"Χριστός Ανέστη" Παύλος Νιρβάνας-Πασχαλινό διήγημα-Λόγος με tempo- Βάνα ...

Κάποτε – εδώ και πολλά χρόνια – που μου ΄τυχε να κάνω Ανάσταση σε κάποιο ορεινό χωριό της Ρούμελης, ένας γέρος χωριάτης, υψώνοντας τη λαμπριάτικη λαμπάδα του σαν χαιρετισμό προς τ’ αναστάσιμα άστρα, μου είπε σαν να μιλούσε με τον εαυτό του:
– Ημέρεψαν απόψε, παιδί μου, τα Ουράνια.
Στα δυο αυτά λόγια ο αθώος χωριάτης είχε κλείσει επιγραμματικά το βαθύτερο νόημα του χριστιανικού θαύματος˙ «ημέρεψαν τα Ουράνια». Ο ουρανός, χωρίς το μεγάλο χριστιανικό θαύμα, θα εξακολουθούσε να είναι για την περίφοβη ψυχή του απλοϊκού ανθρώπου, για κάθε ανθρώπινη ψυχή, το κατοικητήριο ενός Θεού τρομερού, δικαιοκριτή χωρίς επιείκεια και τιμωρού χωρίς έλεος. Τέτοιοι στάθηκαν οι θεοί όλων των θρησκειών. Κυβερνούσαν τα πλάσματά τους με τον τρόμο. Τύραννοι παντοδύναμοι, μακρυσμένοι απ’ το λαό τους, δεν είχαν γνωρίσει ποτέ τις αδυναμίες του, δεν είχαν πονέσει ποτέ τον πόνο του, δεν είχαν βασανιστεί ποτέ απ’ τα βάσανά του, δεν είχαν κλάψει ποτέ τα δάκρυά του. Ανίκανοι να συμπονέσουν, να λυπηθούν και να συγχωρέσουν. Πώς να μην είναι «άγρια», όπως τα ‘βλεπε το μάτι του φοβισμένου ανθρώπου, τα Ουράνια, τα κατοικημένα από τέτοιους θεούς;
Και μέσα στην ανοιξιάτικη εκείνη νύχτα, που η λαμπάδα του γέρου χωριάτη είχε υψωθεί σαν χαιρετισμός προς τα λαμπρά, αναστάσιμα άστρα, τα Ουράνια είχαν ημερέψει. Δεν κατοικούσε πια εκεί απάνω, υψωμένος στον τρομερό του θρόνο, ένας θεός ξένος για τους ανθρώπους. Κατοικούσε ένας γλυκύτατος θεός, που είχε πονέσει όλους τους πόνους των ανθρώπων, που είχε γνωρίσει όλες τις αδικίες της γης, που είχε τραβήξει όλες τις καταφρόνιες, που είχε πληρώσει όλες τις αχαριστίες. Τον έβρισαν, τον αναγέλασαν, τον έφτυσαν, τον έσυραν δεμένο στους δρόμους σαν τον τελευταίο κακούργο, τον σταύρωσαν. Πείνασε, δίψασε, κουράστηκε, αντίκρισε τη φρίκη του θανάτου. Για μια στιγμή είδε τον εαυτό του λησμονημένο κι απ’ τον ίδιο τον Θεό, που ήταν πατέρας του. «Θεέ μου, Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες;» Δε στάθηκε πόνος που να μην τον γνώρισε, καρδιοσωμός που να μην τον ένιωσε, δυστυχία που να μη γεύτηκε το φαρμάκι της. Ήπιε όλα τα φαρμάκια που μπορεί να πιει άνθρωπος σ’ αυτόν τον κόσμο. Και τη νύχτα εκείνη, ο πονεμένος και βασανισμένος αυτός άνθρωπος είχε ανεβεί στους Ουρανούς και είχε καθίσει παντοδύναμος στον θρόνο του θεού, να κυβερνήσει τον κόσμο. Πώς να μην «ημερέψουν τα Ουράνια»; Μια απέραντη καλοσύνη είχε πλημμυρίσει το στερέωμα.
Γιατί να τρέμει πια ο αμαρτωλός; θα συλλογιζότανε ο γέρος. Εκείνος που συγχώρεσε την πόρνη, τον ληστή, κι εκείνους ακόμα που τον σταύρωσαν, είναι τώρα εκεί απάνω, για να ιδεί τα δάκρυα της μετάνοιάς του και να τον συγχωρέσει. Γιατί ν’ απελπίζεται ο άρρωστος; Εκείνος που γιάτρεψε τον τυφλό και τον παράλυτο είναι τώρα εκεί απάνω για να τον γιατρέψει. Γιατί να βαρυγκωμάει ο φτωχός και ο αδικημένος; Εκείνος που πείνασε και δίψασε είναι τώρα εκεί απάνω και καταλαβαίνει τη δυστυχία του. Γιατί να λαχταράει η μάνα για το παιδί της; Εκεί απάνω στους Ουρανούς είναι μια Μανούλα που δοκίμασε τον πόνο της, για να παρακαλέσει το παιδί της, που κυβερνάει τον κόσμο, να τον ελεήσει. Και γιατί να τρέμει ο ασπρομάλλης ο γέρος την ώρα του θανάτου; Είναι και γι’ αυτόν, είναι για κάθε ψυχή, μια ανάσταση.
Τα Ουράνια είχαν ημερέψει, αλήθεια, εκείνη την ανοιξιάτικη νύχτα. Και η λαμπάδα του γέρου είχε υψωθεί σαν χαιρετισμός και σαν ευχαριστία προς τα αναστάσιμα άστρα.
– Χριστός Ανέστη, παππού!
– Ο Θεός, ο Κύριος, παιδί μου!

"Το πρώτο μου Πάσχα"Γρ.Ξενόπουλος-Πασχαλιάτικο διήγημα- Λόγος με tempo-Β...

"Αυτές τις μέρες ξαναγυρίζω πάντα στα παιδικά μου χρόνια. Και θυμάμαι τις θαυμάσιες εκείνες γιορτές που χαιρόμουν στην πατρίδα μου όταν ήμουν μικρό αμέριμνο παιδί κι είχα τους καλούς μου γονείς να με φροντίζουν και να μ’ οδηγούν σε όλα. Φυσικά και στην εκκλησία ή στα «θρησκευτικά μου καθήκοντα»… "Το πρώτο μου Πάσχα"Ένα πασχαλιάτικο διήγημα του Γ.ρηγ.Ξενόπουλου

"Η αγάπη του σκιάχτρου"Π.Νιρβάνας - Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

"Η Συβαρίτισσα"Λιλή Ζωγράφου-απόσπασμα-Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

"Όχι όχι, εγώ δεν θέλω ν' αλλάξει ο κόσμος αυτός.

Να χαλάσει θέλω, να τον χαλάσω, να τον γκρεμίσω, αυτό θέλω, να τον δω σωριασμένο, να δρασκελίσω τα χαλάσματα τρέχοντας με τα χέρια ανοιχτά στον άνεμο, στη λευτεριά, ν' αγκαλιάσω τους ανθρώπους, πόσοι ωραίοι άνθρωποι θα υπάρχουν στον κόσμο, όλοι θα 'ναι ωραίοι και αληθινοί, και θα γελούν, θα μιλούν καλοσυνάτα χωρίς να ταπεινώνουν ο ένας τον άλλον..."

[''Συβαρίτισσα'', Λιλή Ζωγράφου]

"Sαντίνα" ένα μικρό απόσπασμα απ' το νέο μου βιβλίο

 

“

Απόψε γράφω από ένα κελί ενός μοναστηριού αφιερωμένο στη Θεοτόκο, ένα πραγματικό ησυχαστήριο σε ένα κατάφυτο όμορφο πλάτωμα στις ανατολικές υπώρειες του μεγαλοπρεπή Ταΰγετου. Απ' την πρώτη στιγμή που το αντίκρισα, ένιωσα τους δείκτες του ρολογιού της ζωής μου να ακινητοποιούνται στις εφηβικές μεταξωτές μου αναμνήσεις με τον Μάσιμο, τότε που σαν δυο ερωτευμένοι άγγελοι ανταμώναμε στην εξοχή, στο καλύβι της προσμονής με το μοναδικό στενάχωρο δωμάτιο που φάνταζε σαν νυφικός κοιτώνας, κι ας ήταν άδειος γεμάτος από ξερόχορτα, κι ας έμπαινε το κρύο από τις άταχτες χτισμένες πέτρες. Μας έφτανε που ήμασταν μαζί μπροστά στο παράθυρο χωρίς τζάμια και εξώφυλλα, αγκαλιασμένοι σφιχτά με τα σώματά μας κολλημένα να κοιτάμε στον απέραντο ουράνιο θόλο όλα τα αστέρια να λάμπουν σαν ένα.Ας είναι ευλογημένο το καλύβι μας, η αγιοσύνη του πιο ιερή από ένα ερημοκλήσι. Τότε που λέγαμε... χιλιάδες εκατομμύρια άστρα οι έρωτες είναι ο Θεός, χιλιάδες εκατομμύρια μετεωρίτες είναι οι έρωτες. Είναι ο Κόσμος... Τότε που τρέχαμε να μπούμε στην τροχιά της στρατόσφαιρας για να μην μπορεί να μας φτάσει κανείς, που πιασμένοι χέρι χέρι να βαδίζουμε μεθυσμένοι από τη χαρά μας να προφτάσουμε όλη τη μαγεία του κόσμου, του δικού μας κόσμου.

Τότε που σηκώναμε τα μάτια στον ουρανό έκθαμβοι να βρούμε στο άπειρο το μεγάλο αστέρι που θα μας οδηγούσε στη δική μας Βηθλεέμ. Αν θελήσω κάποτε να απομονωθώ εδώ θα έρθω. Μου τόπε και η ηγουμένισσα Ανθιμία όταν μίλησα μαζί της.“Εδώ τέκνο μου να είσαι σίγουρη ότι θα λάβεις από την Παντοβασίλισσα Δέσποινα όλες τις θαυματουργές απαντήσεις που ψάχνεις μια ζωή”. Σκέφτομαι να μείνω μερικές μέρες ακόμα για να κάνω τη συντήρηση κάποιων εικόνων. Η προσφορά μου αυτή δεν είναι τίποτα μπροστά στη εσωτερική ηρεμία και γαλήνη που μου δίνει το ησυχαστήριο αυτό της Υπεραγίας Θεοτόκου”