Επιστρέφοντας στο καθιστικό βρήκα τη Μελίνα παραδομένη σ΄ένα βαθύ
ύπνο με κρεμασμένο σχεδόν το κεφάλι της στο μπράτσο της μπερζέρας. Ξε-
ρόβηξα δυο τρεις φορές επιχειρώντας να την ξυπνήσω γιατί είχαμε αφήσει
την κουβέντα μας στη μέση. Δεν είδα να κάνει την παραμικρή κίνηση κι απο-
φάσισα να την αφήσω να χαλαρώσει κάνοντας ησυχία. Πήρα ένα βιβλίο στην
τύχη, χώθηκα στον καναπέ, και προσπάθησα να χαλαρώσω κι εγώ. Όμως
διάφορες σκέψεις άρχισαν να περνούν μέσα από το μυαλό μου αποσπώντας
με εντελώς από το κείμενο. Ποια τελικά ήταν αυτή η Γιολάντα; Και γιατί κάθε
φορά που η Μελίνα αναφέρεται σ’ αυτήν το βλέμμα της σκοτεινιάζει; Σίγουρα
κάτι κρύβεται ανάμεσα τους. Τι όμως; Και γιατί αποφεύγει επιμελώς να μου
απαντήσει σε ο,τιδήποτε ρωτώ γι αυτήν; Ένοιωσα ξαφνικά ενοχλημένη από
αυτή την συμπεριφορά της Μελίνας. Της είχα ανοίξει την καρδιά μου , το σπί-
τι μου, της έδειξα πλήρη εμπιστοσύνη κι εκείνη αρνείται να κάνει το ίδιο.
Μια πονηρή σκέψη πέρασε από το μυαλό μου ξαφνικά καθώς κοιτούσα
αφηρημένα το μπαούλο της. Σηκώθηκα πατώντας στις μύτες των ποδιών μου
και κατευθύνθηκα προς το μέρος του. Αφουγκράστηκα για μερικά δευτερόλε-
πτα το ρυθμό της αναπνοής της Μελίνας για να βεβαιωθώ πως κοιμάται α-
κόμα και γονατίζοντας άνοιξα το βαρύ καπάκι. Δεν ήξερα τι ψάχνω να βρω,
αλλά δεν μπορεί όλο και κάτι θα ξετρύπωνα μέσα από το “κουτί των θησαυ-
ρών”. Δεν είχα προλάβει να βάλω καλά καλά το χέρι μου μέσα όταν ακούστη-
κε αυστηρή η φωνή της Μελίνας.
«Ξέρεις πως λέγεται αυτό που κάνεις;» μου είπε έντονα. «Παραβίαση
προσωπικών δεδομένων. Για να μη πω κακοήθεια» συμπλήρωσε θυμωμένη.
Έμεινα ακίνητη μη ξέροντας πώς να αντιδράσω.
«Κι αυτό που κάνεις εσύ ξέρεις πώς λέγεται; Αγνωμοσύνη» απάντησα και
σηκώθηκα χωρίς να γυρίσω προς το μέρος της.
«Κοίτα Γοργώ» είπε υψώνοντας τον τόνο της φωνής της. «Το ότι με φι-
λοξενείς στο σπίτι σου, και μου προσφέρεις τη φιλία σου δεν με υποχρεώνει
να σου δώσω αναφορά για τη ζωή μου. Είναι κάτι που δεν σε αφορά και σε
παρακαλώ να μη ξαναγγίξεις τα πράγματά μου οκ;» με κατακεραύνωσε.
«Αν είναι κάτι που θέλω να το μάθεις θα σου το πω εγώ» συνέχισε στο ίδιο
ύφος.
«Εντάξει. Γράψε λάθος» απάντησα γυρίζοντας προς το μέρος της κοιτώ-
ντας την με ειρωνικό βλέμμα. «Δεν φανταζόμουν ότι υπάρχουν τόσο μεγάλα
μυστικά μέσα σ’ αυτό το πράμα» συμπλήρωσα μορφάζοντας απαξιωτικά
«Για τον κάθε άνθρωπο τα δικά του μυστικά είναι και μεγάλα και σεβα-
στά. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για ένα κακομαθημένο πλάσμα σαν και
σένα. Ξέρεις κάτι Γοργώ; Τη λέξη σεβασμός την αγνοείς συστηματικά. Φυ-
τρώνεις πάντα εκεί που δε σε σπέρνουν γιατί έτσι γουστάρεις. Δεν σε κρίνω.
Αυτό έμαθες αυτό κάνεις. Είσαι ένα μοσχαναθρεμμένο πλουσιόπαιδο που η
πρώτη του λέξη ήταν θέλω. Ένα βρωμόπαιδο με “αυλή” απο τα πρώτα βήμα-
τα της ζωής του. Αυλικούς της ανάγκης που ενώ θα ήθελαν διακαώς να σε
πνίξουν στην πισίνα, σε κανάκευαν κάνοντας τα νεύρα τους κόμπο, για να
θρέψουν το δικό τους παιδί που ήταν παιδί ενός κατώτερου θεού».
«Avanti popolo» είπα χτυπώντας παλαμάκια. «Τα είπες πολύ καλά συ-
ντρόφισσα, εύγε!» την ειρωνεύτηκα και γύρισα την πλάτη μου πηγαίνοντας
προς την κουζίνα προσπαθώντας να με συγκρατήσω. Με ακολούθησε συνεχί-
ζοντας την κουβέντα με το ίδιο εριστικό ύφος.
«Και το “πράμα” που σου έχει στραβοκάτσει από την πρώτη στιγμή, έχει
για μένα τόση συναισθηματική αξία που ούτε μπορεί να φανταστεί η πλουμι-
στή αφεντιά σου».
«Μελίνα κόφτο επιτέλους!» φώναξα χάνοντας την ψυχραιμία μου. «Μου
θυμίζεις γκρινιάρα γριά που τη βρίσκει να μιζεριάζει. Να το χαίρεσαι το “πρά-
μα” σου και του ζητώ ταπεινά συγνώμη που το πρόσβαλα. Σε παρακαλώ τώρα
μπορείς να σκάσεις, μέχρι να ετοιμαστώ και να φύγω για τη δουλειά;»
«Ναι, θα σε απαλλάξω από την παρουσία μου. Ήταν λάθος τελικά να δε-
χτώ να μείνω μαζί σου».
«Συγνώμη για τη φιλοξενία» της απάντησα πικρόχολα, ενοχλημένη από τη
συμπεριφορά της και κλείστηκα στο μπάνιο μ’ ένα πολύπλοκο συναίσθημα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου