Το πρωινό μου έπεσε βαρύ στο στομάχι. Ένας κόμπος έπνιγε το λαιμό μου
πασχίζοντας να βγει. Μέσα μου πίστευα ότι η Μελίνα θα έρθει μαζί μου. Η
απόφαση της να μείνει στη Ρώμη με γέμισε θλίψη. Είχα φορτώσει στον Ερνέ-
στο από το βράδυ τα πράγματά μου. Το πλοίο από το Μπάρι θα έφευγε το α-
πόγευμα. Δεν μπορούσα όμως να μείνω άλλο στο σπίτι. Πήρα στον ώμο μου
το σακβουαγιάζ με τα πράγματα της τελευταίας στιγμής. «Θα μου λείψεις»
ψιθύρισα στο αυτί της καθώς τη φιλούσα. Άνοιξα την πόρτα και βγήκα σχεδόν
τρέχοντας. Οι αποχαιρετισμοί με ανθρώπους που αγαπάς είναι αβάσταχτοι.
Το αυτοκίνητο πήγαινε με τον “αυτόματο πιλότο”. Ήμουν εκτός τόπου και
χρόνου. Άφησα ελεύθερα τα δάκρυά μου να τρέξουν. Είχα ζήσει σ’ αυτή την
πόλη τρία χρόνια. Την είχα αγαπήσει, αλλά η καρδιά μου ανήκε σε άλλο τόπο.
Ωστόσο λυπόμουν που την άφηνα. Στάθηκα για λίγο στην Φοντάνα τι τρέβι,
έριξα μέσα της ένα κέρμα και έκανα μια ευχή. Επέστρεψα στο αυτοκίνητο κι
έβαλα ένα χαρούμενο τραγούδι στο ραδιόφωνο. Ένα καινούργιο κεφάλαιο
στη ζωή μου είχε αρχίσει. Πήρα μια βαθιά ανάσα κι άρχισα να τραγουδάω..
«βολάρε ωωω, καντάρε ωωωω, νελ μπλου ντι πιου του ντι μπλου»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου