"Έρωτας τάχα να είν' αυτό...!"

Ανοίχτε τα παράθυρα.

Νίβομαι στο φως

βγαίνω στον εξώστη

γυμνός

ν' αναπνεύσω βαθιά

τον αιώνιο αγέρα

με τ' αδρά μύρα

του νοτισμένου δάσους

με την αλμύρα 

της απέραντης θάλασσας.

Αστάφτει ο κόσμος

ακούραστος.

Κοιτάχτε. 

(απόσπασμα από την Εαρινή Συμφωνία του Γ.Ρίτσου)

Οδυσσέας Ελύτης

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Eπειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω

Nα μπαίνω σαν Πανσέληνος

Aπό παντού, για το μικρό το πόδι σου μέσ' στ' αχανή

σεντόνια

Nα μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη

Aποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω

Mέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας

στοές

Yπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Aκουστά σ' έχουν τα κύματα

Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς

Πώς λες ψιθυριστά το "τί" και το "έ"

Tριγύρω στο λαιμό στον όρμο

Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό

πλεούμενο

Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά

Tο βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά

Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες

Tα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνειΠάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά

που μεγαλώνει

Tο γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ

Eπειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ

Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το

εξαργυρώνει:

Tόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο

Tόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά

Tριγύρω η θάλασσα η δεσποτική

Kαμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα

Tόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο

Mέσ' στους τέσσερεις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα

Nα φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου

Nα μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι

Eπειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο

Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς

Eίναι νωρίς ακόμη μέσ' στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Nα μιλώ για σένα και για μένα.

Γιώργος Σεφέρης

Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας,

έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε

ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό

ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο

μέσα στο πρωινό χορτάρι

ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε

να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.

Η αγάπη μας δεν ήταν άλλη,

ψηλαφούσε σιγά μέσα στα πράγματα

που μας τριγύριζαν

να εξηγήσει γιατί δεν θέλουμε

να πεθάνουμε με τόσο πάθος.

Κι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια

κι αν αγκαλιάσαμε μ' όλη τη δύναμη μας

άλλους αυχένες

κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα

εκείνου του ανθρώπου

κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη,

μοναχά αυτός ο βαθύτερος καημός

να κρατηθούμε μέσα στη φυγή.

Θεώνη Δρακοπούλου-Παππά

( άλλως Μυρτιώτισσα)

Έρωτας τάχα...

Έρωτας τάχα να είν’ αυτό

που έτσι με κάνει να ποθώ

τη συντροφιά σου,

που σα βραδιάζει, τριγυρνώτα φωτισμένα για να ιδώ

παράθυρά σου;

Έρωτας να ειν’ η σιωπή

που όταν σε βλέπω, μου το κλείνει

σφιχτά το στόμα,

που κι όταν μείνω μοναχή,

στέκω βουβή κι εκστατική

ώρες ακόμα;

Έρωτας να είναι ή συφορά,

με κάποιου αγγέλου τα φτερά

που έχει φορέσει,

κι έρχεται ακόμη μια φορά

με τέτοια δώρα τρυφερά

να με πλανέσει;

Μα ό,τι και να’ναι το ποθώ,

και καλώς να’ ρθει το κακό

που είν’ από σένα.

θα γίνει υπέρτατο αγαθό,

στα πόδια σου αν θα σωριαστώ

τ’ αγαπημένα…

Τάσος Λειβαδίτης

''Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω

εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.

Αλήθεια εκείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της

ευτυχίας

αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό

αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω

πόσο σου πήγαιναν.

Α, θάθελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα

γόνατα που σε γέννησαν για μένα

να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το

φόρεμα σου

να κρύψω σαν φυλακτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ το

σεντόνι που κοιμήθηκες.

Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω

στον άντρα που σ' έχει δει γυμνή πριν από μένα

να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία.

Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ τον έρωτα

εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι

την ελπίδα.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή!'' 

Κώστας Ουράνης

Η Αγάπη

Α! τι ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού

και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα, αν είναι νάρθει θε ναρθεί, δίχως να νοιώσεις από πού,

και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβημένα

θε να σου κλείσει απαλά με τ' άσπρα χέρια της τα δυο

τα μάτια που κουράστηκαν τους δρόμους να κυττάνε'

κι όταν, γελώντας, να της πεις θα σε ρωτήσει: "ποια είμαι εγώ;"

απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποια 'ναι.

Δεν ωφελεί να καρτεράς! Αν είναι νάρθει, θε ναρθει'

κλειστά όλα νάναι, αντίκρυ σου να στέκεται θα δεις ορθή

κι ανοίγοντας τα χέρια της πρώτη θα σ' αγκαλιάσει.

Αλλιώς, κι αν είναι ολόφωτο το σπίτι για να την δεχτείς

κι έτσι ως την δεις τρέξεις σ' αυτήν κι ομπρός στα πόδια της συρθείς,

αν είναι νάρθει θε ναρθει, αλλιώς θα προσπεράσει.

Γιάννης Ρίτσος

Τα ερωτικά, Γυμνό σώμα

Άξαφνα μυρωδιά

νοτισμένης ρίγανης,

Σούδειξα το μικρό φεγγάρι

πάνω στο λόγο.

Δε μιλήσαμε.

Ο λόγος ογκωνόταν 

σ' ένα μονάχα ευχαριστώ.

Ό,τι αγγίζω,

το χαρτί, το τραπέζι, το ποτήρι,

εσένα αγγίζω.

Τα χέρια μου

κολλημένα στο στήθος σου.

Δεν ορίζω τα χέρια μου.

Μέρες, νύχτες,

από φωτιά,

σπασμένα τζάμια,

κλεισμένες πόρτες.