Του Δεκέμβρη τα ποιήματα...!

Κωστής Παλαμάς, «Δεκέμβριος»…

“Η μητερούλα στον κόρφο της κοιμίζει/ το ακριβό, το μόνο της παιδί

έξω με χιόνια Δεκέμβρης τριγυρίζει/ κι αυτή το σφίγγει και, σα να τραγουδεί

σιγομιλάει με γέλιο και τρεμούλα, η μητερούλα:

«Άγιε Νικόλα, που ξέγνοιστα χτενίζεις/ τ’ άσπρα σου γένια ψηλά στον ουρανό

και πέφτουν κάτου σωρός και μας χιονίζεις/ μην το κρυώσεις, λυπήσου τ’ ορφανό.

Λαμπάδα τρέχω σ’ εσέ ν’ ανάψω κιόλα, Άγιε Νικόλα!

Να ο Χριστός σου γεννιέται σε λιγάκι/ που αγαπάει, μικρό μου, τα παιδιά.

Ζεστό σου φέρνει καινούριο φουστανάκι/ και την ευχή του πιστή σου συνοδιά.

Κοιμήσου τώρα, και θάρθει στ’ όνειρό σου, να  ο Χριστός σου!

Κι αφού μας φύγει, δε μας ξεχνά, θ’ αφήσει/ στον Άη Βασίλη για σε παραγγελιά

χίλια παιχνίδια λαμπρά να σου χαρίσει/ και ζαχαράτα και χάδια και φιλιά.

Με τη χαρά του η χάρη του θα σμίγει/ κι αφού μας φύγει!

Τι θα μου μένει, αν γράφθη μαύρη μέρα/ για να το χάσω από την αγκαλιά;

Χωρίς παιδάκι τι είναι η μητέρα/ χωρίς πουλάκι τι θέλει κ’ η φωλιά;

Αν της πετάξει, ας πέσει χαλασμένη…Τι θα μου μένει!»”

Δόξα του Δεκέμβρη

Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης

Μουσική:Παντελής Θαλασσινός

Στολίζω δέντρο με τα χιόνια του Χριστού
τραπέζι στρώνω με τα δώρα του χειμώνα
εσύ το φως ενός ορίζοντα κλειστού
που το φορώ του ταξιδιού μου αρραβώνα.

Ανάβω φώτα και λαμπιόνια ζωηρά
και μες στη φλόγα της γιορτής κεράκι λιώνω
φωτογραφίζω αναμνήσεις στη σειρά
να σε θυμάμαι όσο λείπω ένα χρόνο

Παραμονή Πρωτοχρονιάς θα σε φιλήσω
και μια ευχή πάνω στα χείλη σου θ' αφήσω
καθώς αργά θα ξετυλίγεις τον καιρό σου
σαν παραμύθι να με βλέπεις στ' όνειρό σου...

Ζυμώνω δώδεκα Χριστόψωμα ζεστά
με της αγάπης τη μαγιά και άσπρο αλεύρι
να τα μοιράσεις σε παιδάκια γελαστά
να' χουν να λένε για τη δόξα του Δεκέμβρη

Παραμονή Πρωτοχρονιάς θα σε φιλήσω
και μια ευχή πάνω στα χείλη σου θ' αφήσω
καθώς αργά θα ξετυλίγεις τον καιρό σου
σαν παραμύθι να με βλέπεις στ' όνειρό σου...

Τυφλός-Γιώργος Σεφέρης

Ο ύπνος είναι βαρύς τα πρωινά του Δεκέμβρη 
μαύρος σαν τα νερά του Αχέροντα, χωρίς όνειρα, 
χωρίς μνήμη, κι ούτε ένα φυλλαράκι δάφνη. 
Ο ξύπνος χαρακώνει τη λησμονιά σαν το μαστιγωμένο δέρμα 
 κι η παραστρατημένη ψυχή αναδύεται κρατώντας
 συντρίμμια από χθόνιες ζωγραφιές, ορχηστρίς 
μ’ ανώφελες καστανιέτες, με πόδια που τρεκλίζουν 
 μωλωπισμένες φτέρνες απ’ τη βαριά ποδοβολή 
 στην καταποντισμένη σύναξη εκειπέρα.

Ο ύπνος είναι βαρύς τα πρωινά του Δεκέμβρη. 
Κι ο ένας Δεκέμβρης χειρότερος απ’ τον άλλον. 
Τον ένα χρόνο η Πάργα τον άλλο οι Συρακούσες·  
κόκαλα των προγόνων ξεχωσμένα, λατομεία  
γεμάτα ανθρώπους εξαντλημένους,σακάτηδες, χωρίς πνοή
και το αίμα αγορασμένο και το αίμα πουλημένο 
και το αίμα μοιρασμένο σαν τα παιδιά του Οιδίποδα 
και τα παιδιά του Οιδίποδα νεκρά. 
  

Αδειανοί δρόμοι, βλογιοκομμένα πρόσωπα σπιτιών 
εικονολάτρες και εικονομάχοι σφάζουνταν όλη νύχτα.  
Παραθυρόφυλλα μανταλωμένα.
 Στην κάμαρα το λίγο φως χώνουνταν στις γωνιές
 σαν το τυφλό περιστέρι.
 Κι αυτός 
ψηλαφώντας βάδιζε στο βαθύ λιβάδι 
κι έβλεπε σκοτάδι πίσω από το φως. 

Δεκέμβρης 1945

Στο γκρίζο τρένο του Δεκέμβρη: Nίκος Kαρούζος

 Σ α να μὴν υπήρξαμε ποτὲ

 κι όμως πονέσαμε απ᾿ τὰ βάθη.
Ούτε που μας δόθηκε μία εξήγηση
για το άρωμα των λουλουδιών τουλάχιστον.
Η άλλη μισή μας ηλικία θα περάσει
χαρτοπαίζοντας με το θάνατο στα ψέματα.
Και λέγαμε πως δεν έχει καιρὸ η αγάπη
να φανερωθεί ολόκληρη.
Μία μουσικὴ
άξια των συγκινήσεών μας
δεν ἀκούσαμε.
Βρεθήκαμε σ᾿ ένα διάλειμμα του κόσμου
ο σώζων εαυτὸν σωθήτω.
Θα σωθοῦμε απὸ μία γλυκύτητα
στεφανωμένη με αγκάθια.
Χαίρετε άνθη σιωπηλὰ
με των καλύκων την περισυλλογὴ
ο τρόμος εκλεπτύνεται στην καρδιά σας.
Ενδότερα ο Κύριος λειτουργεί
ενδότερα υπάρχουμε μαζί σας.
Δεν έχει η απαλὴ ψυχὴ βραχώδη πάθη
και πάντα λέει το τραγούδι της υπομονής.
Ω θα γυρίσουμε στην ομορφιὰ
μία μέρα…
Με τη θυσία του γύρω φαινομένου
θα ανακαταλάβει, η ψυχὴ τη μοναξιά της.