Προψές καθούμαστε στου πάτερ Νικόδημου το κελί, τέσσαρες καλογέροι, και γύρω στο μαγκάλι τα λέγαμε. Όξω βόιζε ο βοριάς, κι όσο τον ακούγαμε, τόσο συμμαζευόμαστε κοντά στη φωτιά. Μα και δίχως φωτιά, και δίχως το ρόμι, είχαμε καλοκαίρι στην καρδιά μας. Κι αν είχαν κι άσπρες τρίχες τα γένια μας, δείχτανε ζωηρότερη του προσώπου τη δροσερή κοκκινάδα. Σπίθες πετούσαν από τα μάτια μας και στα χείλη μας ―όσα έβλεπε ανάμεσ’ από τις πυκνές τρίχες όταν γελούσαμε― ήτανε ζωγραφισμένη απέραντη πονηριά, κοσμογνωρισιά κι αθώα κατεργαριά.
Είχαμε καμιάν ώρα μπροστά μας, ώσπου να κοιμηθούμε. Λέει ένας μας·
― Παιδιά, εδώ ο κόσμος μεγάλος δεν είναι, χώρα δεν είναι. Εδώ είναι βουνό με είκοσι τέσσερις καλογέρους και μερικά ζα. Τις ψαλμωδίες και τα τροπάρια τα ‘χουμε και τα παράχουμε στην εκκλησιά. Μα ο άνθρωπος θέλει να βλέπει και κόσμο κάποτες, και ‘γώ λέω, αδέρφια μου, να δούμε κόσμο απόψε. και να τόνε δούμε με το νου μας, αφού με τα μάτια μας είναι αδύνατο. Λάτε να μας πει ένας μας την καλύτερη ιστορία, που του ΄τυχε μες στον κόσμο. Κάτω οι ντροπές, κάτω τα ψέματα. Να δούμε πώς τη χάρηκε τη ζωή του πρι να μπει στο ζυγό. Αμαρτία δεν είναι, και μη φοβάστε. Όποιος δεν τα κάνει, τα λέει. Κι όποιος δεν τα λέει, τα συλλογιέται. Εμείς παρά να τα κάνουμε και να τα συλλογιούμαστε, κάλλιο ας τα λέμε, να ξεθυμαίνουμε, να περνάει η ώρα..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου