"Τα λογια τα πήρε η θάλασσα"...Άπλωνα, θάλασσα, τα χέρια παντού..." - Λό...

"Άπλωνα, θάλασσα, τα χέρια παντού, Ζητώντας απ' όλα βοήθεια κι αγάπη. Όλα μου έδωσαν. Κ' εκτός από τον ομιλούντα σου φλοίσβο και τον ρυακίζοντα ουρανό, η ψυχή μου πήρε απ' όλα, θησαύρισε πράγματα..."Άπλωνα, θάλασσα...Νικηφόρος Βρεττάκος

Γιάννης Ρίτσος "Η ψάθα του μπάρμπα' Λια" διήγημα- Λόγος με tempo - Βάνα ...

"Μόλις βλέπαμε το μπάρμπα-Λια να βάνει τη μεγάλη ψάθα του ξέραμε στα σίγουρα πως άρχιζε το καλοκαίρι. Έτσι σα να λέμε η ψάθα του μπάρμπα-Λια, ήταν το ρολόι του χρόνου μας, το ημερολόγιο και το βαρόμετρό μας. Ο μπάρμπα-Λιας έβγαλε απ’ το σεντούκι την ψάθα του = Άνοιξη. Φόρεσε την ψάθα του = Καλοκαί­ρι. Έβγαλε την ψάθα του = Φθι­νόπωρο. Έκρυψε την ψάθα του = Χειμώνας. Ολάκερα χρόνια το ί­διο. Όσο ξάνθαιναν οι μέρες τό­σο μαύριζε το μούτρο του μπάρ­μπα-Λια. Εμείς τότες, παιδιά, μαζεύαμε λίγο - λίγο τα μυστικά του κό­σμου,, συλλαβίζαμε τα χρώματα, πιάναμε φιλίες με τα πουλιά, κου­βεντιάζαμε με τα λουλούδια. Εί­χαμε πάντα στην τσέπη μας ένα μικρό σημειωματάριο κι ένα μο­λύβι, σαν ένα πουλί που δεν ξέ­ρει ακόμα να τραγουδήσει. .."

¨Το άρωμα της γοητείας"μια ιστορία της Βάνας Σμπαρούνη- Λόγος με tempo-Β...

"Ήταν ένα κρύο και βροχερό απόγευμα στη Μονμάρτη, σ' αυτή τη γειτονιά ΄του Παρισιού πάνω στον μαγευτικό λόφο . Οι δρόμοι ήταν ακόμα υγροί και γεμάτοι λάσπες απ' τη βροχή που είχε πέσει το πρωϊ. Οι πανέμορφες πέτρινες πλακώστρωτες αυλές ήταν βρεγμένες κι αυτές. Όλα τα χρώματα φάνταζαν πιο έντονα...,απ' το ξέπλυμα της βροχής...Δεν κυκλοφορούσε πολύς κόσμος, μόνο κάποιοι τυχεροί επισκέπτες απολάμβαναν αυτή τη μαγεία της ατμόσφαιρας, τη γεμάτη μυστήριο και ρομαντισμό. Ο Πιέρ κρατώντας το μπλόκ του και τα μολύβια του περπάτησε ανάμεσα απ' τους λίγους θαμώνες του “"La Petite Pâtisserie" του μικρού γραφικού καφέ εκεί στην πλατεία του Τερτρέ και πήγε και κάθισε σ' ένα γωνιακό τραπεζάκι. Για ώρες περπατούσε στους δρόμους της Μονμάρτης, αισθανόμενος τον αέρα να του χαϊδεύει το πρόσωπο. Ήθελε να βρει έμπνευση για το νέο έργο του και πίστευε ότι η μοναδική ατμόσφαιρα της Μονμάρτης ίσως τον βοηθούσε. Και η έμπνευση δεν άργησε να έρθει..."

Το καλοκαίρι στην ποίηση - Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

"Καρπίζουν μέσα μου παλιά καλοκαίρια ανάβουνε βλέμματα αλλοτινά θροΐζουν αγγίγματα Τίποτα, τίποτα δε χάθηκε στ’ αλήθεια όλα είναι εδώ, όλα είναι εδώ..."

"Το κλουβί κι η καρδερίνα..."μια ιστορία της Γεωργίας Σταυριανέα - Λόγος...

"Πρώτη του Μάη… Ήταν ένα υπέροχο πρωινό από αυτά που η φύση βάζει τα γιορτινά της και γεμίζει μυρωδιές και χρώματα. ‘Ολα τα πουλιά του Μάη τραγουδούσαν τον ερχομό της Άνοιξης ευλογώντας τη μάνα γη για την προσφορά της. Η Ασημίνα με τον Πίπη τον τετράποδο σκανταλιάρη φίλο της και την Μάγια την κολλητή της, ξεκίνησαν πρωί πρωί με δυό μεγάλα κοφίνια να πάνε στον κάμπο να μαζέψουν λουλούδια, να φτιάξουν μαγιάτικα στεφάνια, να τα πουλήσουν στη γειτονιά, για να μαζέψουν χρήματα για το άρρωστο παιδάκι της κυρίας Μαρίας που όλη η γειτονιά φρόντιζε, γιατί ήταν πολύ φτωχή η κυρία Μαρία με το ζόρι τα έβγαζε πέρα… «Μάη μου με τα λουλούδια άκου όμορφα τραγούδια τα πουλάκια που σκαρώνουν, σε τιμούν σε καμαρώνουν…» τραγούδησε η Μάγια κι έδωσε πάσα στην Ασημίνα Ξεκινώντας το γνωστό παιχνίδι τους με τους στίχους, «Στείλε Μάη μου λουλούδια να σου γράφουμε τραγούδια για αγάπες να μιλάνε για ποτάμια που κυλάνε…» ανταποκρίθηκε η Ασημίνα που έστηνε στη στιγμή στιχάκια...."

Δον Κιχώτης-Η μάχη με τους ανεμόμυλους-Μ.Θερβάντες-Λόγος με tempo-Βάνα Σ...

Δον Κιχώτης-Η μάχη με τους ανεμόμυλους-Μ.Θερβάντες-Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

“Ο Δον Κιχώτης πέρασε δεκαπέντε μέρες στη βολή του σπιτιού του, και ασχολιόταν με τις υποθέσεις του, χωρίς τίποτα να δείχνει ότι ήθελε να ξαναρχίσει τις τρέλες του. Όλο αυτό το διάστημα κουβέντιασε πολύ με το γεωργό, το χωριανό του, έναν καλοκάγαθο άνθρωπο, αλλά χωρίς πολύ μυαλό στο κεφάλι του. Από τα πολλά που του είπε, τις τόσες υποσχέσεις που του έκανε, στο τέλος έπεισε το δύστυχο χωρικό να μπει στη δούλεψή του ως ιπποκόμος..."

Δείτε το πρόσφατο βίντεο απ' το κανάλι:  

"Το κορίτσι με το φεγγάρι στο χέρι" διήγημα του Μενέλαου Λουντέμη - Λόγο...

"Το θυμότανε. Πάντα. Δυνατά. Τις μέρες και τις νύχτες. Σαν «όνειρο», σα μοσκοβολιά, κι έλεγε… -το ‘λεγε όλες τις στιγμές, και το παράγγελνε με πάθος στον εαυτό του– αν γλύτωνε, αν ξανανέβαινε στο φως, να ψάξει, να κοσκινίσει όλον τον κόσμο, ώσπου να την βρει –όποια κι αν ήταν, όπως κι αν την έλεγαν…– και να σκύψει να της φιλήσει τα χέρια, να την γεμίσει με δακρυσμένα «ευχαριστώ».  Εκεί μέσα που τον έθαψαν, που τον είχαν σα λείψανο ριγμένο, λαχτάρισε και δίψασε. Δίψασε για ένα σημαδάκι χλόη, για μια σταλίτσα του απάνω κόσμου. Ένα γέλιο μικρού παιδιού ή ένα τζιτζίκι… Κάτι που να μη θυμίζει αυτόν τον μουχλιασμένο και πνιγερό τάφο. Εκεί κάτου τα ‘χε ξεχάσει όλα. Το χρώμα του κόσμου, τη μέρα. Τι χρώμα είχε, αλήθεια, η μέρα; Ήταν γαλάζια; ή άσπρη;… Γιατί εδώ τα μάτια του ήταν άχρηστα, περιττά. Εδώ ζούσε μόνο με τ’ αφτιά και τα δάχτυλα..."