Απόψε
γράφω από ένα κελί ενός μοναστηριού
αφιερωμένο στη Θεοτόκο, ένα πραγματικό
ησυχαστήριο σε ένα κατάφυτο όμορφο
πλάτωμα στις ανατολικές υπώρειες του
μεγαλοπρεπή Ταΰγετου. Απ' την πρώτη
στιγμή που το αντίκρισα, ένιωσα τους
δείκτες του ρολογιού της ζωής μου να
ακινητοποιούνται στις εφηβικές μεταξωτές
μου αναμνήσεις με τον Μάσιμο, τότε που
σαν δυο ερωτευμένοι άγγελοι ανταμώναμε
στην εξοχή, στο καλύβι της προσμονής με
το μοναδικό στενάχωρο δωμάτιο που
φάνταζε σαν νυφικός κοιτώνας, κι ας ήταν
άδειος γεμάτος από ξερόχορτα, κι ας
έμπαινε το κρύο από τις άταχτες χτισμένες
πέτρες. Μας έφτανε που ήμασταν μαζί
μπροστά στο παράθυρο χωρίς τζάμια και
εξώφυλλα, αγκαλιασμένοι σφιχτά με τα
σώματά μας κολλημένα να κοιτάμε στον
απέραντο ουράνιο θόλο όλα τα αστέρια
να λάμπουν σαν ένα.Ας είναι ευλογημένο
το καλύβι μας, η αγιοσύνη του πιο ιερή
από ένα ερημοκλήσι. Τότε που λέγαμε...
χιλιάδες εκατομμύρια άστρα οι έρωτες
είναι ο Θεός, χιλιάδες εκατομμύρια
μετεωρίτες είναι οι έρωτες. Είναι ο
Κόσμος... Τότε που τρέχαμε να μπούμε στην
τροχιά της στρατόσφαιρας για να μην
μπορεί να μας φτάσει κανείς, που πιασμένοι
χέρι χέρι να βαδίζουμε μεθυσμένοι από
τη χαρά μας να προφτάσουμε όλη τη μαγεία
του κόσμου, του δικού μας κόσμου.
Τότε
που σηκώναμε τα μάτια στον ουρανό
έκθαμβοι να βρούμε στο άπειρο το μεγάλο
αστέρι που θα μας οδηγούσε στη δική μας
Βηθλεέμ. Αν θελήσω κάποτε να απομονωθώ
εδώ θα έρθω. Μου τόπε και η ηγουμένισσα
Ανθιμία όταν μίλησα μαζί της.“Εδώ τέκνο
μου να είσαι σίγουρη ότι θα λάβεις από
την Παντοβασίλισσα Δέσποινα όλες τις
θαυματουργές απαντήσεις που ψάχνεις
μια ζωή”. Σκέφτομαι να μείνω μερικές
μέρες ακόμα για να κάνω τη συντήρηση
κάποιων εικόνων. Η προσφορά μου αυτή
δεν είναι τίποτα μπροστά στη εσωτερική
ηρεμία και γαλήνη που μου δίνει το
ησυχαστήριο αυτό της Υπεραγίας Θεοτόκου”
