«Μια γυναίκα από άνεμο» ένα ποίημα του Γιάννη Ρίτσου

 

«Μια γυναίκα από άνεμο»

Γιάννης Ρίτσος

«Ένας άνεμος σιγανός φυσούσε μέσα της

κι έπαιζε μ’ ένα μόνο φύλλο-το χαμόγελό της.

Όλοι αγαπήσαν το χαμόγελό της.

Εκείνη δεν αγάπησε κανέναν.

Έμεινε μόνη με τον άφαντο άνεμό της

χάνοντας και το μόνο εκείνο φύλλο. Το «άπειρο», είπε,

είναι ο τέταρτος τοίχος της μοναξιάς μας, όχι η στέγη.»

Έμεινε ανύπαντρη, γέρασε, δεν έγινε ούτε άγαλμα.

Σχολαστική στην καθαριότητα, απ’ τα χαράματα,

χειμώνα καλοκαίρι, σκούπιζε ως πέρα το πεζοδρόμιο.

Μια μέρα μάλιστα φωτογραφήθηκε έτσι με τη σκούπα της

στο δρόμο εκεί, μπρος σε μια ξένη πόρτα. Κι αυτή η φωτογραφία της

απόμεινε όλο όλο από κείνον τον άνεμο και το χαμόγελό της.»

"Η αγάπη του σκιάχτρου"Π.Νιρβάνας - Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

"Θλιμμένη ιστορία" απ' το βιβλίο μου "Ραντεβού μ΄ένα γράμμα-μικρές ιστορ...

"Θλιμμένη ιστορία" απ' το βιβλίο μου "Ραντεβού μ΄ένα γράμμα-μικρές ιστορίες" "Αγαπημένη μου φίλη, η ζωή έχει πάντα μια θλιμμένη ι­στορία, μπορεί και πιο πολ­λές, όμως αυτή η μία είναι που σε σημαδεύει, όπως εμένα αυτή του Χρήστου. Τον θυμάσαι καθόλου; Σου είχα μιλήσει γι' αυτόν όταν είχαμε βρεθεί μετά τον πόλεμο. Με τον Χρήστο ήμασταν δυο πολύ καλά φι­λαράκια. Μέναμε και οι δύο στην ίδια γειτο­νιά, στο Παγκράτι, εκείνος σε μια μονο­κατοικία πάνω στην πλατεία Βαρνάβα κι εγώ ένα στενό πιο κάτω..."