Ποιος είναι ο Δεσμώτης;Γιατί ζητάει απεγνωσμένα βοήθεια;Το ξύλινο βήμα τ...

Η Εριέττα ποτέ δεν πίστεψε ότι ο παππούς της αυτοκτόνησε-Το ξύλινο βήμα ...

Η οικόγενεια Πλουμπή ήταν η πιο ισχυρή του νησιού"Το ξύλινο βήμα της Αυγ...

Η Εριέττα ποτέ δεν πίστεψε ότι ο παππούς της αυτοκτόνησε-Το ξύλινο βήμα ...

"Τα λογια τα πήρε η θάλασσα"...Άπλωνα, θάλασσα, τα χέρια παντού..." - Λό...

"Άπλωνα, θάλασσα, τα χέρια παντού, Ζητώντας απ' όλα βοήθεια κι αγάπη. Όλα μου έδωσαν. Κ' εκτός από τον ομιλούντα σου φλοίσβο και τον ρυακίζοντα ουρανό, η ψυχή μου πήρε απ' όλα, θησαύρισε πράγματα..."Άπλωνα, θάλασσα...Νικηφόρος Βρεττάκος

Γιάννης Ρίτσος "Η ψάθα του μπάρμπα' Λια" διήγημα- Λόγος με tempo - Βάνα ...

"Μόλις βλέπαμε το μπάρμπα-Λια να βάνει τη μεγάλη ψάθα του ξέραμε στα σίγουρα πως άρχιζε το καλοκαίρι. Έτσι σα να λέμε η ψάθα του μπάρμπα-Λια, ήταν το ρολόι του χρόνου μας, το ημερολόγιο και το βαρόμετρό μας. Ο μπάρμπα-Λιας έβγαλε απ’ το σεντούκι την ψάθα του = Άνοιξη. Φόρεσε την ψάθα του = Καλοκαί­ρι. Έβγαλε την ψάθα του = Φθι­νόπωρο. Έκρυψε την ψάθα του = Χειμώνας. Ολάκερα χρόνια το ί­διο. Όσο ξάνθαιναν οι μέρες τό­σο μαύριζε το μούτρο του μπάρ­μπα-Λια. Εμείς τότες, παιδιά, μαζεύαμε λίγο - λίγο τα μυστικά του κό­σμου,, συλλαβίζαμε τα χρώματα, πιάναμε φιλίες με τα πουλιά, κου­βεντιάζαμε με τα λουλούδια. Εί­χαμε πάντα στην τσέπη μας ένα μικρό σημειωματάριο κι ένα μο­λύβι, σαν ένα πουλί που δεν ξέ­ρει ακόμα να τραγουδήσει. .."

¨Το άρωμα της γοητείας"μια ιστορία της Βάνας Σμπαρούνη- Λόγος με tempo-Β...

"Ήταν ένα κρύο και βροχερό απόγευμα στη Μονμάρτη, σ' αυτή τη γειτονιά ΄του Παρισιού πάνω στον μαγευτικό λόφο . Οι δρόμοι ήταν ακόμα υγροί και γεμάτοι λάσπες απ' τη βροχή που είχε πέσει το πρωϊ. Οι πανέμορφες πέτρινες πλακώστρωτες αυλές ήταν βρεγμένες κι αυτές. Όλα τα χρώματα φάνταζαν πιο έντονα...,απ' το ξέπλυμα της βροχής...Δεν κυκλοφορούσε πολύς κόσμος, μόνο κάποιοι τυχεροί επισκέπτες απολάμβαναν αυτή τη μαγεία της ατμόσφαιρας, τη γεμάτη μυστήριο και ρομαντισμό. Ο Πιέρ κρατώντας το μπλόκ του και τα μολύβια του περπάτησε ανάμεσα απ' τους λίγους θαμώνες του “"La Petite Pâtisserie" του μικρού γραφικού καφέ εκεί στην πλατεία του Τερτρέ και πήγε και κάθισε σ' ένα γωνιακό τραπεζάκι. Για ώρες περπατούσε στους δρόμους της Μονμάρτης, αισθανόμενος τον αέρα να του χαϊδεύει το πρόσωπο. Ήθελε να βρει έμπνευση για το νέο έργο του και πίστευε ότι η μοναδική ατμόσφαιρα της Μονμάρτης ίσως τον βοηθούσε. Και η έμπνευση δεν άργησε να έρθει..."