Γιώργος Σκούρτης,ένας αγαπημένος συγγραφέας και στιχουργός

Γιώργος Σκούρτης, ένας αγαπημένος μου συγγραφέας και στιχουργός, που έχει αφήσει το στίγμα του όχι μόνο στην πεζογραφία αλλά και στο θέατρο με τα θεατρικά του έργα. Τι να πρωτοθυμηθώ; Το έργο "Νταντάδες" σταθμό της σύγχρονης δραματουργίας το 1970 στο θέατρο Τέχνης; «Οι μουσικοί», «Οι εκτελεστές», «Οι ηθοποιοί», «Κομμάτια και θρύψαλα», «Ο Καραγκιόζης παρά λίγο Βεζύρης», «Απεργία», «Το θρίλερ του έρωτα» και άλλα πολλά, γραμμένα όλα σε κοφτή, γήινη,άμεση γλώσσα και με πολύ χιούμορ. Ο ανατρεπτικός και ριζοσπαστικός αυτός γραπτός του λόγος ήταν και η αιτία που αποκαλέστηκε από πολλούς ως "Έλληνας Μπουκόφσκι" Ένας δημιουργός που προτιμούσε να ζει πάντα μακριά απ' τα φώτα της δημοσιότητας. 

Ιδού ένα απόσπασμα απ' το βιβλίο του "Ιστορίες με πολλά στρας" μια σειρά αφηγημάτων που δημοσιεύτηκαν από το Δεκέμβριο του 1987 έως το Δεκέμβριο του 1988 την εβδομαδιαία εφημερίδα Το Καλάμι.

Στις Ιστορίες με πολλά στρας γράφω καταγράφοντας τη φθορά, τη διάλυση και το υπαρξιακό αδιέξοδο στις ερωτικές και κοινωνικοπολιτικές σχέσεις μας. Στην καθεμία απ' αυτές ένιωθα περισσότερο σαν ρακοσυλλέκτης κραυγών απελπισίας παρά λογοτέχνης. 
Άλλες είναι τρυφερές και με χιούμορ, οι περισσότερες σκληρές, πολύ σκληρές - ίσως και να σας σοκάρουν.
Είναι, όμως, όλες τους αληθινές.
Κι ίσως κάποια απ' αυτές είναι και πολύ δικιά σας.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΟΥΡΤΗΣ

Γιάννης Σκούρτης- Γιάννης Μαρκόπουλος

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί

κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές

την πρώτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

αδέρφια πήραν οι οχτροί

κι εμείς κοιτούσαμε τις κοπελιές

την άλλη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

φωτιά μας ρίξαν οι οχτροί

κι εμείς φωνάζαμε στα σκοτεινά

την τρίτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

σπαθιά κρατούσαν οι οχτροί

κι εμείς τα πήραμε για φυλαχτά

την άλλη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

μοιράσαν δώρα οι οχτροί

κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά

την πέμπτη μέρα

Κλείσε την πόρτα, κλείσε την πόρτα,

κλείσε την πόρτα να φύγει το κρύο,

μη με ρωτήσεις, μη με ρωτήσεις γιατί δε μιλάω

μη με φιλήσεις, μη με φιλήσεις μα βάλε να φαω.

Φεύγει το παιδί, πάει τ’ αγοράκι,

μέρα για δυο, μέρα φαρμάκι.

Κλείσε τα μάτια, κλείσε τα μάτια,

κλείσε τα μάτια και γείρε στην άκρη,

μη μου μιλήσεις, μη μου μιλήσεις, μονάχα κοιμήσου

είμαι κοντά σου, είμαι κοντά σου, είμαι μαζί σου.

Φεύγει το παιδί, πάει τ’ αγοράκι,

νύχτα για δυο, νύχτα φαρμάκι,

φεύγει το παιδί, πάει τ’ αγοράκι,

νύχτα για δυο, νύχτα φαρμάκι.

Στίχοι: Γιώργος Σκούρτης. Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος. Πρώτη εκτέλεση: Βίκυ Μοσχολιού, «ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ», 1974.

Μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνω έχω ένα χρόνο να τα δω και λιώνω. Μου γράφει η γιαγιά τους πως ρωτάνε τα τρένα που 'ναι στο σταθμό που πάνε. Αδύνατος μου γράφει ο Στελάκης έχει ανάγκη θάλασσας ο Τάκης αρχίζει το σχολείο η Μαρίνα θέλει να γίνει κάποτε γιατρίνα. Μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνω έχω ένα χρόνο να τα δω και λιώνω. Αγόρασα λαχείο στ' όνομά τους αχ, να κερδίσει να σταθώ σιμά τους.

Γιώργος Σκούρτης - Γιάννης Μαρκόπουλος

Όπου πάω κι όπου τρέξω μ'εμποδίζουνε Όταν είμαι κι όταν έχω με τσακίζουνε Αχ! Τι ζωή, τι κοινωνία! Έχω φτάσει σε μανία, μα αντιστέκομαι... Αντιστέκομαι σε νόμους στις πλατείες και τους δρόμους Αντιστέκομαι Και μονάχα στα όνειρά μου λευτερώνομαι Ξαναβρίσκω τη χαρά μου και λυτρώνομαι Αχ! Τι ζωή, τι κοινωνία! Έχω φτάσει σε μανία, μα αντιστέκομαι... Αντιστέκομαι σε νόμους στις πλατείες και τους δρόμους Αντιστέκομαι Και μονάχα στα όνειρά μου λευτερώνομαι Ξαναβρίσκω τη χαρά μου και λυτρώνομαι

Απο τον δίσκο "Εργατική Συμφωνία" του Δήμου Μούτση απο το θεατρικό έργο "απεργία" του Γιώργου Σκούρτη.

Βρε καλέ αφέντη πού τα βρήκες τα λεφτά;

Πού τα εργαλεία σου και πού τα υλικά;

Από τον μπαμπά μου πού’χε μια δουλειά

και μου τ’άφησε κληρονομιά

Ε, άσ’τα αυτά.

Άσ’τα αυτά αφέντη

Και πού τα βρήκε ο μπαμπάς;

Μήπως τά’κλεψε απ’ τους άλλους

Αυτός ο μασκαράς;

Έλα πες μας πού τα βρήκε όλα αυτά

Και σου τ’άφησε κληρονομιά;

Λέγε μας

Α πα πα να κλέψει; Ποτέ του ο μπαμπάς

Τα βρήκε απ’ τον παππούλη μου

Της πλούσιας γιαγιάς

Κι ο παππούλης που τα βρήκε αφέντη μας;

Μήπως τά’κλεψες απ’ τους φτωχούς

Αδύνατον

Τι θα πει αδύνατον, να κλέψει ο παππούς;

Τα βρήκε από τον προπάππο μου

Και όχι από τους φτωχούς

Κι ο προπάππος πού τα βρήκε αφέντη μας

Τι έκανε στα χρόνια τα παλιά ε;

Εκείνος τά’χε κλέψει

Και σκότωσε πολλούς

Μα εγώ δεν έχω φταίξει

Λατρεύω τους φτωχούς

Βρε καλέ αφέντη πού τα βρήκες τα λεφτά;

Πού τα εργαλεία σου και πού τα υλικά;

Από τον μπαμπά μου!