Το καντηλάκι μέσ'στο"Φτωχικό"-Ναπολέων Λαπαθιώτης-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-Λό...

Το διήγημα Το καντηλάκι μέσ'στο "Φτωχικό" είναι το πέμπτο στη συλλογή ΝΕΟΙ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ, ΔΙΑΛΕΧΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ. Εκδόθηκε από τον οίκο Μ. Σαλίβερου με πιθανή ημερομηνία έκδοσης το 1926. Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης ( 31 Οκτωβρίου 1888-7 Ιανουαρίου 1944)είναι ένας απ' τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές και πεζογράφους. Θεωρείται ένας απ' τους κορυφαίους ποιητες της νεοσυμβολιστικής και νεορομαντικής σχολής.

… Ένα βραδάκι πνιγηρό του Νοεμβρίου (κατά τις πέντε, λίγο πριν νυχτώσει, ήταν πεσμένη μια ψιλή ψιλή βροχούλα, μα ύστερα δε βάσταξε πολύ), μες στην ταβέρνα του μπαρμπα-Θανάση, είχαν ανταμώσει τρεις νομάτοι: ο Βάθρακας, δεινός μανιταρτζής[1], ο επικαλούμενος και Σταύρακας, ο Νίκος ο Ζαμπόχος –η Αλάνα– κι η αλεπού, ο Γιάννης τ’ Αξιωτάκι. Καθόσανε στο ίδιο το τραπέζι, και κρυφομιλούσαν επί ώρες, με ζωηρές και χαμηλές φωνές, μ’ εκφραστικά παιχνίδια του προσώπου, με μισοκλεισίματα ματιών, με μυστηριώδεις, ξαναμμένες και κάπως νευρικές χειρονομίες.

Ο Σαρλό και το αθάνατο νερό του Ντίνου Δημόπουλου-Λόγος με tempo-Βάνα Σμ...

"Ο Πέτρος δεν κοιμήθηκε καθόλου τη νύχτα από την αγωνία του. Το ’πε αποβραδίς στη μάνα του πως αύριο, Δευτέρα, είναι καλεσμένος του κυρίου τελώνη να πάνε στην Άρτα, στον κινηματόγραφο, να δούνε τον Μπουκ-Τζόνες κι η μάνα του όλο το πρωί τον ετοίμαζε. Του σιδέρωνε τα ναυτικά του, του γυάλισε τα παπούτσια, του μαντάρισε τις ριγέ του τις κάλτσες και να τονε τώρα θρονιασμένος, καμαρωτός, στο πίσω κάθισμα της «Σεβρολέτ» δίπλα στην Ανθούλα και στη μητέρα της κι η καρδιά του να χτυπάει από ανυπομονησία και να ξεροκαταπίνει και να μπερδεύει τα λόγια του, τόση ήταν η λαχτάρα του που θα 'μπαινε σε κινηματόγραφο για πρώτη φορά στη ζωή του..."

Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου του Τάσου Λειβαδίτη- Αποσπάσματα-Λόγος με t...

Η αποκάλυψη, ο φόβος..." Το ξύλινο βήμα της Αυγής"-Κεφάλαιο 8ο- Λόγος με...

Αύριο,έχει ο θεός...! Μια ιστορία της Βάνας Σμπαρούνη-Ηχητικό-Λόγος με t...

 

 

Αύριο, έχει ο θεός...!

Κοίταζε το παιδάκι που έτρωγε στο απέναντι παγκάκι με λαιμαργία το ζεστό κρουασάν και του έπεφταν τα σάλια. Άραγε, από πότε είχε να φάει; Μπορεί να ήταν πριν από δυο μέρες, από εκείνο το βράδυ που τον λυπήθηκε κάποιος και του έριξε στο τσίγκινο πιατάκι ένα εύρώ, και είχε αγοράσει ένα κουλούρι απ΄τον κουλουρά της γειτονιάς. Μπορεί όμως και αρκετές μέρες πριν. Μήπως η πείνα είχε αρχίσει να εξασθενεί τη μνήμη του; Ίσως. Τελικά, κακό πράμα η πείνα, σε βάζει σε κάτι τρυπάκια, σε κάτι περιπέτειες, που ποτέ δεν είχες φαντασθεί ότι θα μπορούσες να ζήσεις. Δηλαδή, τι να ζήσεις; Μια κουβέντα είναι, όταν το στομάχι χτυπάει ταμπούρλο, όταν δεν μπορείς να κοιμηθείς, να κινηθείς. Σε ακινητοποιεί η άτιμη με τα βαρίδια της. Σώμα και πνεύμα παραδομένα σ’ ένα συνεχές κενό. 

Αναστέναξε και γύρισε αμέσως αλλού το βλέμμα του. Φοβόταν τον εαυτό του, μη και δεν συγκρατηθεί και ορμίσει πάνω στο παιδάκι και αρπάξει το κρουασάν μέσα απ’ το στόμα του.

Μίλτος Παυλίδης, σαράντα χρονών, πρώην μεγαλοτσομπάνης με πολλά κοπάδια αιγοπροβάτων νυν θεόπτωχος και άστεγος. Εδώ κι ένα χρόνο μετά το μεγάλο κατακλυσμό, καμιά σχέση με του Νώε, εκείνη μπροστά στου Χείρωνα ήταν λάιτ, η ζωή του μια απίστευτη κατρακύλα, δίχως φρένα και τακάκια..., Μέσα σε μια μέρα έχασε τα πάντα, ζώα, σπίτι, αγροτικό, με λίγα λόγια όλο το βιός του. Από τότε ο Μίλτος έχει γίνει ένας περιπλανώμενος και παραπλανημένος πρώην μεγαλοτσομπάνης μια και η κυβέρνηση, παρά τις υποσχέσεις της, ακόμα δεν έχει απαλύνει κάπως τις πληγές του...

Ευτυχώς, που δεν είχε οικόγενεια, και μόνο τον εαυτό του είχε να κλαίει, αλλιώς δεν θα το άντεχε...Ο Μίλτος ήταν πολύ ευαίσθητος άνθρωπος...

Αποφάσισε να φύγει και να περπατήσει προς το κέντρο της πόλης, εκεί όπου σ' ένα μεγάλο δρόμο υπήρχε μια υπαίθρια αγορά, μήπως και κάνει κανένα θέλημα και βγάλει κανένα μεροκάματο και φάει κάτι. Ένα σουβλάκι, ένα σάντουϊτς...Μετά, είχε ο θεός...Θα πήγαινε στο στέκι του, εκεί όπου είχαν κατασκηνώσει κι άλλοι...συνάδελφοι του άστεγοι...συγκεκριμένα σ' ένα πεζοδρόμιο κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό, και θα περίμενε, να κουδουνίσει κανένα ευρούλι στο τσίγκινο πιατάκι του...Μακάρι να είχε τη φλογέρα του, να έπαιζε κανένα τραγούδι της ράχης και του λόγγου... αλλά...θάφτηκε κι αυτή μαζί με τ'άλλα πράγματά του στη λασπουριά...

Κατηφόρισε τη μεγάλη λεωφόρο με σκυφτό το κεφάλι. Από την καταστροφή και μετά πάντα σκυφτός περπατούσε. Κάποια στιγμή εκεί που πήγαινε να στρίψει για να βγει στο δρόμο με την υπαίθρια αγορά, στη γωνία είδε πεσμένο ένα φάκελο. Ένα ταχυδρομικό φάκελο από εκείνους με την εσωτερική επένδυση. Είπε να τον προσπεράσει αλλά στο τέλος υπερίσχυσε η περιέργειά του και τον σήκωσε. Αντί να στρίψει να βγει στο δρομο με την υπαίθρια αγορά, πέρασε απέναντι το φανάρι και κατευθύνθηκε με βήμα γοργό προς τη μικρή πλατεία, εκείνη με το άγαλμα ενός ευεργέτη. Κάθισε σ' ένα παγκάκι και άρχισε να περιεργάζεται το φάκελο, ρίχνοντας ταυτόχρονα και μερικές ματιές τριγύρω, μή τύχόν και υπήρχε κανένα αδιάκριτο μάτι...

Να τον ανοίξει, ή να μην τον ανοίξει...ιδού το δίλλημα. Κι αν τον ανοίξει και περιέχει κάτι που δεν πρέπει να δει, κάτι απόρρητο, βρε αδελφέ, τι κάνει τότε;...Όχι, όχι, δεν θα τον ανοίξει, θα πάει να τον αφήσει πάλι εκεί που το βρήκε. Μπορεί αυτουνού που του έπεσε να πάει τον ψάξει εκεί...

Απ' την άλλη όμως, μπορεί και να μην ήταν τυχαίο που τον βρήκε.. να του τον έστειλε ο θεός, κάποιος φύλακας άγγελος, ποιος ξέρει...

Τελικά, αποφάσισε να τον ανοίξει...

Ω! Ευαγγελίστρα μου! αναφώνησε, μ΄αυτό που αντίκρισε, δεν είναι δυνατό, δεν είναι... λεφτά, πολλά λεφτά...μονολόγησε με φωνή που ίσα του έβγαινε. Ναι, αυτό που είχε ανικρίσει δεν ήταν άλλο από ένα μεγάλο πάκο από ευρώ χρώματος μωβ. Τον έκλεισε όπως όπως και τον έκρυψε εσωτερικά του μπουφάν του, ενώ μια πονηρή σκέψη είχε αρχίσει να τριβολίζει το μυαλό του. Να τον κρατήσει. Απ' όσο μπορούσε να υπολογίσει θα πρέπει να ήταν γύρω στις 50 με 6ο χιλιάδες, μια χαρά λ ποσό για να κάνει μια νέα αρχή. Αν ανήκε σε κάποιον που τα είχε ανάγκη. Μα κι αυτός τα είχε ανάγκη. Δεν τα είχε; Ναι, αλλά δεν ήταν σωστό. Άσε ότι μπορεί να ήταν και γρουσουζιά αν τα κρατούσε. Ό,τι κερδίζεις χωρίς να κόπο, του έλεγε ο πατέρας του, να ξέρεις ότι δεν θα σου βγει σε καλό. “Ναι, είδα πως μου βγήκαν σε καλό τα τόσα χρόνια σκληρής δουλειάς στο χωράφι και στη στάνη, μέσα σε μια στιγμή, ήρθε ο Χείρωνας και όλα πήγαν στράφι. Γι' αυτό, άσε με ρε πατέρα, άσε με...”είπε και αναστέναξε.

Σηκώθηκε και πήγε και κάθισε πίσω απ' ένα θάμνο. Με τις κεραίες του τεντωμένες, πήρε ξανά το φάκελο, τον άνοιξε και βάζοντας το χέρι του μέσα άρχισε να ψαχουλεύει. Ήθελε να δει αν υπήρχε και κάτι άλλο μέσα κάποιο στοιχείο που θα μπορούσε να δείξει σε ποιον ανήκαν τα χρήματα αυτά. Τελικά, κάτι βρήκε. Συγκεκριμένα ένα σημείωμα. Το έβγαλε αμέσως κι άρχισε να το διαβάζει. Ήταν από κάποιο φιλανθρωπικό σωματείο, ονόματι Αγάπη, που είχε μαζέψει αυτά τα λεφτά για κάποιο φτωχό παιδάκι, που ήταν βαριά άρρωστο για ναπάει στο εξωτερικό να κάνει εγχείρηση. Έψαξε να βρει τη διεύθυνση αυτού του φιλανθρωπικού σωματείου. Ήταν γραμμένη στην πίσω πλευρά του φακέλου, που απ' την σαστιμάρα του όμως δεν την είχε δει.

Ε, ρε διλλήματα που σου βάζει η ρημάδα η ζωή ... μονολόγησε κι έκρυψε το φάκελο πάλι στο εσωτερικό του μπουφάν του.

Αντι να πάρει τον δρόμο για την υπαίθρια αγορά, πήρε αυτόν που έβγαζε στη μεγάλη λεωφόρο. Πέρασε απέναντι και έκανε δεξιά, σ΄ένα στενό δρομάκι, κοιτώντας τα νούμερα. Όταν έφτασε στο νούμερο 12 σταμάτησε. Χτύπησε το κουδούνι και περίμενε. Του άνοιξε μια κοπέλα, γύρω στα 30. Εκείνη μόλις τον είδε έτσι ρακένδυτο πήγε αμέσως να του κλείσει την πόρτα. Ο Μίλτος όμως την στάματησε. “Μην κλείνετε, έχω κάτι για εσάς”

“Τι μπορεί να έχετε εσείς για μένα;”

Ο Μίλτος χωρίς να πει κάτι της έδωσε αμέσως τον φάκελο. Η κοπέλα μόλις τον πήρε στα χέρια της το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να δει αν είχε παραβιαστεί.

“Πού τον βρήκατε;”

“Σε μια γωνία, εδώ πιο κάτω”.

“Σας ευχαριστώ πολύ. Είχαμε φάει το σύμπαν για να τον βρούμε. Είχε πέσει....” άρχισε να του λεει την ιστορία εκείνη.

“Δεν είστε υποχρεωμένη να μου πείτε όλη την ιστορία...” την διέκοψε κάποια φορά... “Λοιπόν, ας πηγαίνω εγώ τώρα...καλή σας ημέρα”.

Κατηφόρισε, αυτή τη φορά, τη μεγάλη λεωφόρο. Μέσα του ένοιωθε μια χαρμολύπη. Χαρά που ένα παιδάκι θα σωζόταν και λύπη που για μια ακόμη φορά θα κοιμόταν πεινασμένος.

Είχε αρχίσει να βρέχει. Διάφοροι περαστικοί είχαν ανοίξει τις ομπρέλες τους κι άλλοι έτρεχαν να φυλλαχτούν απ' αυτή κάτω απ τα υπόστεγα . Χαμογέλασε. Εκείνος τη βροχή πια δεν φοβόταν...Φοβάται ο βρεγμένος τη βροχή... όχι.

Πριν φτάσει στην υπαίθρια αγορά έκανε μια στάση σ΄ενα μεγάλο φούρνο. Το στομάχι του γουργούριζε... Πόσο θάθελε να φάει ένα κρουασάν... Έβαλε το χέρι του στη τσέπη του παντελονιού του και έβγαλε ένα ξεχασμένο αντίδωρο που είχε πάρει μια κυριακή από κάποια εκκλησία. Το σκούπισε απ' τα χνούδια και το έκανε μια χαψιά.

“Αύριο, έχει ο θεός” είπε και συνέχισε τον δρόμο του...

“Ήταν η πρώτη φορά που ο Ανδρέας επισκεπτόταν τις φυλακές”Δάκρυα θλιμμέν...

Δάκρυα θλιμμένης προσευχής…

Ήταν Τετάρτη και ώρα δύο το μεσημέρι όταν ο Ανδρέας μετά από ένα πολύωρο ταξίδι πέρασε την μεγάλη πύλη των φυλακών και κατευθύνθηκε προς το κεντρικό φυλάκιο, ένα γραφείο αποπνικτικά μικρό. Έριξε μια γρήγορη ματιά μέσα να δει αν υπήρχε κάποιος φύλακας. Δεν υπήρχε. Ήταν ακόμα νωρίς, απ’ ό,τι του είχαν πει, το φυλάκιο άνοιγε στις τρεις το απόγευμα. Θα μπορούσε να πάει να πιει έναν καφέ στο καφενεδάκι που υπήρχε απέναντι, αλλά προτίμησε να καθίσει εκεί, ήθελε να είναι απ’ τους πρώτους που θα περνούσε τον έλεγχο.

Πρώτη φορά επισκεπτόταν μια φυλακή. Δεν ήξερε τίποτα για φυλακές, ούτε καν πού έπεφταν μέχρι εκείνη τη μέρα, πριν από δύο μήνες, που πήρε στο χέρι του ένα γράμμα. Ένα γράμμα από μια κρατούμενη. Του το είχε αφήσει πάνω στο τραπέζι της κουζίνας η θεία του η Κρινιώ δίπλα απ’ το σκεπασμένο πιάτο με το αγαπημένο του φαγητό. Παραξενεύτηκε, δεν είχε κάποιον που θα μπορούσε να του στείλει κάποιο γράμμα. Δυο, τρεις φίλοι είχε που έμεναν δυο στενά παρακάτω από το σπίτι του. Ούτε και κανέναν συγγενή. Τον μόνο που είχε ήταν η θεία του, η Κρινιώ, πρώτη ξαδέλφη της μάνας του, που από τη μέρα που πέθανε, μωράκι ακόμα, εκείνη τον μεγάλωσε σαν πραγματική μάνα.

Κάθισε σε μια ξέμπαρκη συφοριασμένη πλαστική καρέκλα που υπήρχε δίπλα απ’ το φυλάκιο και είπε έτσι περιμένοντας να ξαναδιαβάσει το γράμμα αυτό από την Μάρθα Καρνέζη. Ίσαμε εκατό φορές το είχε διαβάσει, πίστευε ότι με την επανάληψη θα μπορούσε κάποια στιγμή να χωνέψει, να συνειδητοποιήσει την ανατροπή που απ’ τη μια στιγμή στην άλλη έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή του.

Το έβγαλε, λοιπόν, απ’ την εσωτερική τσέπη του μπουφάν του κι άρχισε για μία ακόμη φορά να το διαβάζει…

«Σπύρο,

Θα αναρωτιέσαι ποια είμαι και τι σχέση, εγώ μια κρατούμενη μπορεί να έχω μαζί σου. Και με το δίκιο σου, αγόρι μου, όμως, κάνε λίγη υπομονή και θα μάθεις.

Λοιπόν, όλα ξεκίνησαν πριν από είκοσι χρόνια όταν η ζωή κάποια στιγμή επέλεξε για μένα μια μοναχική ανάβαση στον Γολγοθά. Μια ανάβαση που έμοιαζε σαν εκείνα τα ανακοινωθέντα σε κάποιες μικρές στήλες εφημερίδων, εκείνα που ο κάθε αναγνώστης συνήθως τα προσπερνά αδιάφορα και ο εκδότης από υποχρέωση και μόνο καταγράφει το συμβάν.

Ήταν μια βροχερή μέρα στα μέσα του χειμώνα του 1970 όταν στην έξοδο του εργοστασίου που δούλευα με περίμενε το αφεντικό. Ήθελε λόγω βροχής να με πάει εκείνος στο σπίτι μου με τη λιμουζίνα του. Του αρνήθηκα ευγενικά. Εκείνος όμως επέμενε λέγοντάς μου ότι η στάση για να πάρω το λεωφορείο ήταν αρκετά μακριά και θα γινόμουν μουσκίδι. Το ξανασκέφτηκα και δέχτηκα. Την επόμενη μέρα πάλι με περίμενε στην έξοδο. Αυτή τη φορά μπορεί να μην έβρεχε, έκανε όμως πολύ κρύο. Να μην τα πολυλογώ οι καιρικές συνθήκες μας έκαναν να έρθουμε κοντά. Έτσι μια ηλιόλουστη Κυριακή μας βρήκε εμάς τους δύο να τρώμε σ’ ένα εξοχικό ταβερνάκι κοντά στη θάλασσα. Ήταν ευγενικός, περιποιητικός, κι έμοιαζε να πετάει στους επτά ουρανούς έχοντας εμένα παρέα. Κάπως έτσι, άρχισε η σχέση μας μ΄ένα δεσμο που έμελλε να γίνει ολέθριος. Εγώ απ’ την άλλη ένιωθα χλιαρά. Δεν ήταν ο έρωτας της ζωής μου. Για μένα μόνο ένας έρωτας υπήρξε, εκείνος του Δημήτρη, που δυστυχώς, έφυγε απ’ τη ζωή και τη ζωή μου εντελώς ξαφνικά λίγες μέρες πριν ανεβούμε τα σκαλιά της εκκλησίας.. Τέλος πάντων…

Ο Άρης, το αφεντικό, γνωρίζοντας ότι δεν ήμουν ερωτευμένη μαζί του έκανε τα πάντα να με κρατήσει κοντά του. Προσπαθούσε να μου δίνει ωραίες ερωτικές στιγμές. Μου άρεσε αλλά μέχρι εκεί. Οι διαφορές μας ήταν χαώδεις. Ούτε ιδεολογικά ήμασταν μαζί, ούτε από μόρφωση. Μπορεί να δούλευα ως εργάτρια στο εργοστάσιο και τιμή μου μεγάλη που ήμουν εργάτρια, ήμουν, όμως, και πτυχιούχος φιλόλογος αλλά εκείνη την εποχή, μεσούσης μάλιστα και της χούντας, μια αριστερή ήταν δύσκολο να βρει δουλειά και μάλιστα σε σχολείο. Ο καιρός περνούσε και εγώ βλέποντας ότι η σχέση μας δεν πήγαινε παραπέρα από τη δική μου την πλευρά, μια μέρα σε κάποιο ραντεβού μας του είπα ότι θέλω να χωρίσουμε. Από εκείνη τη στιγμή η ζωή μου έγινε ένα μαρτύριο, ασκώντας πάνω μου βία. Κι όλο αυτό γιατί δεν μπορούσε με τίποτα να δεχτεί ότι είχαμε τελειώσει. Η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Τότε αποφάσισα να φύγω απ’ τη δουλειά και να αλλάξω και σπίτι ώστε να χάσει κάθε ίχνος μου. Έτσι μετακόμισα σε ένα σπίτι σε μια άλλη γειτονιά της πρωτεύουσας. Δυστυχώς, μετά από μία εβδομάδα με εντόπισε. Η ζωή μου έγινε ακόμα πιο μαρτυρική. Σε ανύποπτη στιγμή εμφανιζόταν μπροστά μου σαν φάντης μπαστούνι ζητώντας μου πιεστικά να τον ακολουθήσω στο δωμάτιο που είχε κλείσει σε κάποιο ξενοδοχείο. Εγώ όσο αρνιόμουν, τόσο εκείνος πείσμωνε και γινόταν πιο βίαιος. Αποφάσισα να πάω στην αστυνομία να τον καταγγείλω, αλλά δεν βρέθηκε ούτε ένας αστυνομικός να δείξει ενδιαφέρον, μια ευαισθησία, αγόρι μου, για την κατάστασή μου. Κανένα ενδιαφέρον.

Και περνούσε ο καιρός μέσα στον φόβο και την απελπισία. Οι μέρες μου, οι ώρες μου είχαν κάτι σαν ραδιενέργεια, που αν και δεν φαινόταν με γυμνό μάτι, είχε όμως «μολυσμένες» επιδράσεις στην ψυχή μου. Όσες φορές πήγα να ζητήσω βοήθεια, μήπως βγω από αυτόν τον εφιάλτη, εύρισκα, πάντα μπροστά μου έναν τοίχο, μια παγερή αδιαφορία. Προσευχόμουν στο θεό μου, ζητώντας του μια ανάσα ανθρώπου, μια καρδιά που να παλλόταν, ένα σημάδι λύτρωσης…

Ήταν παραμονή του Άγιου Σπυρίδωνα όταν επιστρέφοντας στο σπίτι μου από μια επίσκεψη τον είδα να με περιμένει μπροστά στην πόρτα μου. Πάγωσα από φόβο μήπως και πάλι μ’ αρπάξει και κάνει το ίδιο, με πάει δηλαδή στο βρώμικο εκείνο ξενοδοχείο και με βιάσει όπως ένα βράδυ πριν από μια εβδομάδα. Προσπάθησα να ξεφύγω, εκείνος όμως ήταν πιο δυνατός. Κάποια στιγμή, λίγο πριν με βάλει με τη βία στο αυτοκίνητό του, βρήκα τη δύναμη και τον έσπρωξα. Εκείνος παραπάτησε και έπεσε κάτω χτυπώντας το κεφάλι του στην άσφαλτο . Σκοτώθηκε επί τόπου.

Από εκείνο το μοιραίο βράδυ η ζωή μου μπήκε στα αζήτητα… Παγιδευμένη κι ανήμπορη να με υπερασπιστώ, παραδόθηκα στο έλεος των δικαστών. Η εμμονή αυτή στην αδιαφορία ήταν ο δικός μου εξευτελισμός. Ήταν σαν να έβλεπα έναν μαθηματικό να γράφει στον πίνακα 2+2=5 και να μην το διορθώνει. Έτσι βρέθηκα να διαβαίνω μια μέρα την πύλη των φυλακών.Δις ισόβια κάθειρξη…

Είχε περάσει περίπου ένας μήνας…Κάποια μέρα ένιωσα μιαν αδιαθεσία και με πήγαν στον γιατρό. Μου έκαναν εξετάσεις, δεν είχα κάτι το ανησυχητικό, απλά ήμουν έγκυος. Για να μην τα πολυλογώ εκεί αρχές του Ιούνη γέννησα ένα υγιέστατο αγοράκι. Όνομα μητρός Μάρθα Καρνέζη. όνομα πατρός αγνώστο…Επειδή δεν ήθελα να μεγαλώσει μέσα φυλακή και επειδή δεν είχα γονείς, είχαν πεθάνει και οι δυο το έδωσα στην πρώτη μου ξαδέλφη, που ήξερα ότι θα το αναθρέψει σαν πραγματική μάνα. Για το αγόρι αυτό ήμουν πεθαμένη. Όλα αυτά τα χρόνια εγκλεισμού μέρα μάθαινα νέα του. Η ξαδέλφη μου σε κάθε επισκεπτήριο ερχόταν να με δει. Μου έλεγε τα νέα τους, πώς περνούσε, πώς μεγάλωνε. Μάλιστα που έφερνε και φωτογραφίες του από διάφορες φάσεις της ζωής του. Το αγόρι αυτό ήσουν εσύ Ανδρέα.

Τώρα ξέρεις την αλήθεια. Πριν με κρίνεις άκου την προσευχή μου, αυτή που έλεγα στο δικό μου θεό κάθε βράδυ πριν πέσω για ύπνο, ελπίζοντας να περάσει μέσα απ’ τα συρματοπλέγματα αυτά που μάτωναν το βλέμμα μου, και να φτάσει σε σένα, στον κόσμο...

«Πού είσαι θεε μου; Πού είσαι απόψε που αισθάνομαι πως πεθαίνει η συνέχεια πέρα απ' τον ορίζοντα, που νοιώθω πως θρηνεί το φως από τότε που το υποχρέωσαν ν' ακολουθεί το σκοτάδι, ένα σκοτάδι που Κρίση την βάπτισαν, για να δικαιολογήσουν την παρούσα ΑΠΟΥΣΙΑ, που νοιώθω πως ο πόνος που ερήμην μου με δυναστεύει, πόνος αλλιώτικος, αλλόκοτος, σκληρότερος από κείνο που μ' έφερε εδώ;

Που νοιώθω γερασμένη – γελασμένη στο τελευταίο ΤΕΤΕΛΕΣΘΑΙ; Λαχταρώ να διώξω την καταχνιά του κορμιού μου,και να το ντύσω, ηλιογέννητε θέ μου, με τη λαχτάρα της Χαράς.

Να πάψω να κρυώνω...

Λαχταρώ να Σου στείλω δάκρυα θλιμμένης Προσευχής για μια συνέχεια ζωής που ονειρευόμουν.

Δεν θέλω να πεθάνω ΖΩΝΤΑΝΗ!

Πεινάω για μελλούμενη ΖΩΗ...

Πού είσαι θέε μου;

Δεν βιαζόμουν να φτάσω στην Ιθάκη μου, την ονειρευόμουν, μα...εκείνη ξεμάκρυνε α-κόμα πιο πολύ.

Συνθηκολόγησα με τη μοίρα μου και βάλθηκα, αναγεννημένη, ν' ακολουθήσω την οδό της Σωτηρίας. Μα ξεθώριασαν τα μονο-πάτια στο χάρτη μου. Χάθηκαν, δεν τα θωρώ πια...

Πού είσαι Χριστέ μου;

Φοβάμαι, ναι φοβάμαι πως θα χαθώ – χωρίς ΕΛΕΟΣ – στις γωνιές της απόλυτης σιωπής, ισχνή και καταφρονεμένη, ανύπαρ-κτη φιγούρα σαν να μην ανήκα ποτέ στο ΚΟΣΜΟ!

Τ' αναμάρτητα αδέλφια μου κει έξω στο μεθύσι της λησμοσύνης, συμμετέχουν ακυ-ρώνοντάς με.

Δεν θα προλάβω -λέω- να Σου μιλήσω για τη διαδικασία μιας επόμενης ζωής που σχεδίαζα – σαν τέλειωνε η τιμωρία μου...

Απόκαμα...

Πού είσαι θεε μου;»

Τον επόμενο μήνα αποφύλακίζομαι, βγαίνω έξω κι εκείνο που τρομάζει είναι ο φόβος να συνεχίσω να ζω σ’ έναν κόσμο αδιάφορο σ΄έναν κόσμο με παροπλισμένη συνείδηση».

Μάρθα.

Έβαλε πάλι το γράμμα μέσα στο φάκελο και κοίταξε το ρολόι του. Ήταν τρεις και ένα λεπτό. Σηκώθηκε και πήγε και κάθισε μπροστά στο παράθυρο. ήταν ανοικτό και η φύλακας είχε έρθει.

-Καλησπέρα, είπε δειλά.

Η φύλακας ανταπέδωσε. «Για ποιον έχετε έρθει;» τον ρώτησε.

«Για την Μάρθα Καρνέζη»

«Α, ναι, σήμερα η Μάρθα αποφυλακίζεται…Δώστε μου, σας παρακαλώ, την ταυτότητά σας…

Ο Ανδρέας της τη έδωσε.

«Ανδρέας Καρνέζης» διάβασε το όνομά του φωναχτά η φύλακας…μετά σηκώνοντας το βλέμμα της τον ρώτησε: «Είστε συγγενής της;

«Ναι, είμαι ο γιος της …

Ποιος είναι ο Δεσμώτης;Γιατί ζητάει απεγνωσμένα βοήθεια;Το ξύλινο βήμα τ...

Η Εριέττα ποτέ δεν πίστεψε ότι ο παππούς της αυτοκτόνησε-Το ξύλινο βήμα ...

Η οικόγενεια Πλουμπή ήταν η πιο ισχυρή του νησιού"Το ξύλινο βήμα της Αυγ...

Η Εριέττα ποτέ δεν πίστεψε ότι ο παππούς της αυτοκτόνησε-Το ξύλινο βήμα ...

"Τα λογια τα πήρε η θάλασσα"...Άπλωνα, θάλασσα, τα χέρια παντού..." - Λό...

"Άπλωνα, θάλασσα, τα χέρια παντού, Ζητώντας απ' όλα βοήθεια κι αγάπη. Όλα μου έδωσαν. Κ' εκτός από τον ομιλούντα σου φλοίσβο και τον ρυακίζοντα ουρανό, η ψυχή μου πήρε απ' όλα, θησαύρισε πράγματα..."Άπλωνα, θάλασσα...Νικηφόρος Βρεττάκος

Γιάννης Ρίτσος "Η ψάθα του μπάρμπα' Λια" διήγημα- Λόγος με tempo - Βάνα ...

"Μόλις βλέπαμε το μπάρμπα-Λια να βάνει τη μεγάλη ψάθα του ξέραμε στα σίγουρα πως άρχιζε το καλοκαίρι. Έτσι σα να λέμε η ψάθα του μπάρμπα-Λια, ήταν το ρολόι του χρόνου μας, το ημερολόγιο και το βαρόμετρό μας. Ο μπάρμπα-Λιας έβγαλε απ’ το σεντούκι την ψάθα του = Άνοιξη. Φόρεσε την ψάθα του = Καλοκαί­ρι. Έβγαλε την ψάθα του = Φθι­νόπωρο. Έκρυψε την ψάθα του = Χειμώνας. Ολάκερα χρόνια το ί­διο. Όσο ξάνθαιναν οι μέρες τό­σο μαύριζε το μούτρο του μπάρ­μπα-Λια. Εμείς τότες, παιδιά, μαζεύαμε λίγο - λίγο τα μυστικά του κό­σμου,, συλλαβίζαμε τα χρώματα, πιάναμε φιλίες με τα πουλιά, κου­βεντιάζαμε με τα λουλούδια. Εί­χαμε πάντα στην τσέπη μας ένα μικρό σημειωματάριο κι ένα μο­λύβι, σαν ένα πουλί που δεν ξέ­ρει ακόμα να τραγουδήσει. .."

¨Το άρωμα της γοητείας"μια ιστορία της Βάνας Σμπαρούνη- Λόγος με tempo-Β...

"Ήταν ένα κρύο και βροχερό απόγευμα στη Μονμάρτη, σ' αυτή τη γειτονιά ΄του Παρισιού πάνω στον μαγευτικό λόφο . Οι δρόμοι ήταν ακόμα υγροί και γεμάτοι λάσπες απ' τη βροχή που είχε πέσει το πρωϊ. Οι πανέμορφες πέτρινες πλακώστρωτες αυλές ήταν βρεγμένες κι αυτές. Όλα τα χρώματα φάνταζαν πιο έντονα...,απ' το ξέπλυμα της βροχής...Δεν κυκλοφορούσε πολύς κόσμος, μόνο κάποιοι τυχεροί επισκέπτες απολάμβαναν αυτή τη μαγεία της ατμόσφαιρας, τη γεμάτη μυστήριο και ρομαντισμό. Ο Πιέρ κρατώντας το μπλόκ του και τα μολύβια του περπάτησε ανάμεσα απ' τους λίγους θαμώνες του “"La Petite Pâtisserie" του μικρού γραφικού καφέ εκεί στην πλατεία του Τερτρέ και πήγε και κάθισε σ' ένα γωνιακό τραπεζάκι. Για ώρες περπατούσε στους δρόμους της Μονμάρτης, αισθανόμενος τον αέρα να του χαϊδεύει το πρόσωπο. Ήθελε να βρει έμπνευση για το νέο έργο του και πίστευε ότι η μοναδική ατμόσφαιρα της Μονμάρτης ίσως τον βοηθούσε. Και η έμπνευση δεν άργησε να έρθει..."

Το καλοκαίρι στην ποίηση - Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

"Καρπίζουν μέσα μου παλιά καλοκαίρια ανάβουνε βλέμματα αλλοτινά θροΐζουν αγγίγματα Τίποτα, τίποτα δε χάθηκε στ’ αλήθεια όλα είναι εδώ, όλα είναι εδώ..."

"Το κλουβί κι η καρδερίνα..."μια ιστορία της Γεωργίας Σταυριανέα - Λόγος...

"Πρώτη του Μάη… Ήταν ένα υπέροχο πρωινό από αυτά που η φύση βάζει τα γιορτινά της και γεμίζει μυρωδιές και χρώματα. ‘Ολα τα πουλιά του Μάη τραγουδούσαν τον ερχομό της Άνοιξης ευλογώντας τη μάνα γη για την προσφορά της. Η Ασημίνα με τον Πίπη τον τετράποδο σκανταλιάρη φίλο της και την Μάγια την κολλητή της, ξεκίνησαν πρωί πρωί με δυό μεγάλα κοφίνια να πάνε στον κάμπο να μαζέψουν λουλούδια, να φτιάξουν μαγιάτικα στεφάνια, να τα πουλήσουν στη γειτονιά, για να μαζέψουν χρήματα για το άρρωστο παιδάκι της κυρίας Μαρίας που όλη η γειτονιά φρόντιζε, γιατί ήταν πολύ φτωχή η κυρία Μαρία με το ζόρι τα έβγαζε πέρα… «Μάη μου με τα λουλούδια άκου όμορφα τραγούδια τα πουλάκια που σκαρώνουν, σε τιμούν σε καμαρώνουν…» τραγούδησε η Μάγια κι έδωσε πάσα στην Ασημίνα Ξεκινώντας το γνωστό παιχνίδι τους με τους στίχους, «Στείλε Μάη μου λουλούδια να σου γράφουμε τραγούδια για αγάπες να μιλάνε για ποτάμια που κυλάνε…» ανταποκρίθηκε η Ασημίνα που έστηνε στη στιγμή στιχάκια...."

Δον Κιχώτης-Η μάχη με τους ανεμόμυλους-Μ.Θερβάντες-Λόγος με tempo-Βάνα Σ...

Δον Κιχώτης-Η μάχη με τους ανεμόμυλους-Μ.Θερβάντες-Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

“Ο Δον Κιχώτης πέρασε δεκαπέντε μέρες στη βολή του σπιτιού του, και ασχολιόταν με τις υποθέσεις του, χωρίς τίποτα να δείχνει ότι ήθελε να ξαναρχίσει τις τρέλες του. Όλο αυτό το διάστημα κουβέντιασε πολύ με το γεωργό, το χωριανό του, έναν καλοκάγαθο άνθρωπο, αλλά χωρίς πολύ μυαλό στο κεφάλι του. Από τα πολλά που του είπε, τις τόσες υποσχέσεις που του έκανε, στο τέλος έπεισε το δύστυχο χωρικό να μπει στη δούλεψή του ως ιπποκόμος..."

Δείτε το πρόσφατο βίντεο απ' το κανάλι:  

"Το κορίτσι με το φεγγάρι στο χέρι" διήγημα του Μενέλαου Λουντέμη - Λόγο...

"Το θυμότανε. Πάντα. Δυνατά. Τις μέρες και τις νύχτες. Σαν «όνειρο», σα μοσκοβολιά, κι έλεγε… -το ‘λεγε όλες τις στιγμές, και το παράγγελνε με πάθος στον εαυτό του– αν γλύτωνε, αν ξανανέβαινε στο φως, να ψάξει, να κοσκινίσει όλον τον κόσμο, ώσπου να την βρει –όποια κι αν ήταν, όπως κι αν την έλεγαν…– και να σκύψει να της φιλήσει τα χέρια, να την γεμίσει με δακρυσμένα «ευχαριστώ».  Εκεί μέσα που τον έθαψαν, που τον είχαν σα λείψανο ριγμένο, λαχτάρισε και δίψασε. Δίψασε για ένα σημαδάκι χλόη, για μια σταλίτσα του απάνω κόσμου. Ένα γέλιο μικρού παιδιού ή ένα τζιτζίκι… Κάτι που να μη θυμίζει αυτόν τον μουχλιασμένο και πνιγερό τάφο. Εκεί κάτου τα ‘χε ξεχάσει όλα. Το χρώμα του κόσμου, τη μέρα. Τι χρώμα είχε, αλήθεια, η μέρα; Ήταν γαλάζια; ή άσπρη;… Γιατί εδώ τα μάτια του ήταν άχρηστα, περιττά. Εδώ ζούσε μόνο με τ’ αφτιά και τα δάχτυλα..."

"Χριστός Ανέστη" Παύλος Νιρβάνας-Πασχαλινό διήγημα-Λόγος με tempo- Βάνα ...

"Χριστός Ανέστη" Παύλος Νιρβάνας-Πασχαλινό διήγημα-Λόγος με tempo- Βάνα ...

Κάποτε – εδώ και πολλά χρόνια – που μου ΄τυχε να κάνω Ανάσταση σε κάποιο ορεινό χωριό της Ρούμελης, ένας γέρος χωριάτης, υψώνοντας τη λαμπριάτικη λαμπάδα του σαν χαιρετισμό προς τ’ αναστάσιμα άστρα, μου είπε σαν να μιλούσε με τον εαυτό του:
– Ημέρεψαν απόψε, παιδί μου, τα Ουράνια.
Στα δυο αυτά λόγια ο αθώος χωριάτης είχε κλείσει επιγραμματικά το βαθύτερο νόημα του χριστιανικού θαύματος˙ «ημέρεψαν τα Ουράνια». Ο ουρανός, χωρίς το μεγάλο χριστιανικό θαύμα, θα εξακολουθούσε να είναι για την περίφοβη ψυχή του απλοϊκού ανθρώπου, για κάθε ανθρώπινη ψυχή, το κατοικητήριο ενός Θεού τρομερού, δικαιοκριτή χωρίς επιείκεια και τιμωρού χωρίς έλεος. Τέτοιοι στάθηκαν οι θεοί όλων των θρησκειών. Κυβερνούσαν τα πλάσματά τους με τον τρόμο. Τύραννοι παντοδύναμοι, μακρυσμένοι απ’ το λαό τους, δεν είχαν γνωρίσει ποτέ τις αδυναμίες του, δεν είχαν πονέσει ποτέ τον πόνο του, δεν είχαν βασανιστεί ποτέ απ’ τα βάσανά του, δεν είχαν κλάψει ποτέ τα δάκρυά του. Ανίκανοι να συμπονέσουν, να λυπηθούν και να συγχωρέσουν. Πώς να μην είναι «άγρια», όπως τα ‘βλεπε το μάτι του φοβισμένου ανθρώπου, τα Ουράνια, τα κατοικημένα από τέτοιους θεούς;
Και μέσα στην ανοιξιάτικη εκείνη νύχτα, που η λαμπάδα του γέρου χωριάτη είχε υψωθεί σαν χαιρετισμός προς τα λαμπρά, αναστάσιμα άστρα, τα Ουράνια είχαν ημερέψει. Δεν κατοικούσε πια εκεί απάνω, υψωμένος στον τρομερό του θρόνο, ένας θεός ξένος για τους ανθρώπους. Κατοικούσε ένας γλυκύτατος θεός, που είχε πονέσει όλους τους πόνους των ανθρώπων, που είχε γνωρίσει όλες τις αδικίες της γης, που είχε τραβήξει όλες τις καταφρόνιες, που είχε πληρώσει όλες τις αχαριστίες. Τον έβρισαν, τον αναγέλασαν, τον έφτυσαν, τον έσυραν δεμένο στους δρόμους σαν τον τελευταίο κακούργο, τον σταύρωσαν. Πείνασε, δίψασε, κουράστηκε, αντίκρισε τη φρίκη του θανάτου. Για μια στιγμή είδε τον εαυτό του λησμονημένο κι απ’ τον ίδιο τον Θεό, που ήταν πατέρας του. «Θεέ μου, Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες;» Δε στάθηκε πόνος που να μην τον γνώρισε, καρδιοσωμός που να μην τον ένιωσε, δυστυχία που να μη γεύτηκε το φαρμάκι της. Ήπιε όλα τα φαρμάκια που μπορεί να πιει άνθρωπος σ’ αυτόν τον κόσμο. Και τη νύχτα εκείνη, ο πονεμένος και βασανισμένος αυτός άνθρωπος είχε ανεβεί στους Ουρανούς και είχε καθίσει παντοδύναμος στον θρόνο του θεού, να κυβερνήσει τον κόσμο. Πώς να μην «ημερέψουν τα Ουράνια»; Μια απέραντη καλοσύνη είχε πλημμυρίσει το στερέωμα.
Γιατί να τρέμει πια ο αμαρτωλός; θα συλλογιζότανε ο γέρος. Εκείνος που συγχώρεσε την πόρνη, τον ληστή, κι εκείνους ακόμα που τον σταύρωσαν, είναι τώρα εκεί απάνω, για να ιδεί τα δάκρυα της μετάνοιάς του και να τον συγχωρέσει. Γιατί ν’ απελπίζεται ο άρρωστος; Εκείνος που γιάτρεψε τον τυφλό και τον παράλυτο είναι τώρα εκεί απάνω για να τον γιατρέψει. Γιατί να βαρυγκωμάει ο φτωχός και ο αδικημένος; Εκείνος που πείνασε και δίψασε είναι τώρα εκεί απάνω και καταλαβαίνει τη δυστυχία του. Γιατί να λαχταράει η μάνα για το παιδί της; Εκεί απάνω στους Ουρανούς είναι μια Μανούλα που δοκίμασε τον πόνο της, για να παρακαλέσει το παιδί της, που κυβερνάει τον κόσμο, να τον ελεήσει. Και γιατί να τρέμει ο ασπρομάλλης ο γέρος την ώρα του θανάτου; Είναι και γι’ αυτόν, είναι για κάθε ψυχή, μια ανάσταση.
Τα Ουράνια είχαν ημερέψει, αλήθεια, εκείνη την ανοιξιάτικη νύχτα. Και η λαμπάδα του γέρου είχε υψωθεί σαν χαιρετισμός και σαν ευχαριστία προς τα αναστάσιμα άστρα.
– Χριστός Ανέστη, παππού!
– Ο Θεός, ο Κύριος, παιδί μου!

"Το πρώτο μου Πάσχα"Γρ.Ξενόπουλος-Πασχαλιάτικο διήγημα- Λόγος με tempo-Β...

"Αυτές τις μέρες ξαναγυρίζω πάντα στα παιδικά μου χρόνια. Και θυμάμαι τις θαυμάσιες εκείνες γιορτές που χαιρόμουν στην πατρίδα μου όταν ήμουν μικρό αμέριμνο παιδί κι είχα τους καλούς μου γονείς να με φροντίζουν και να μ’ οδηγούν σε όλα. Φυσικά και στην εκκλησία ή στα «θρησκευτικά μου καθήκοντα»… "Το πρώτο μου Πάσχα"Ένα πασχαλιάτικο διήγημα του Γ.ρηγ.Ξενόπουλου

"Έρχεται πάντα μια στιγμή..."απ'το "Ραντεβού μ'ένα γράμμα" της Βάνας Σμπ...

"Λίγο πιο πριν ήταν νωρίς,  λίγο μετά θα `ναι αργά,  όλα στον χρόνο τους παλεύουν και στον χρόνο τους νικάν”. Αγαπημένη μου Χριστίνα μ’ αυ­τούς τους γεμάτο αλήθεια στίχους της Με­λίνας Τανάργη από το τραγούδι της Βαλσάκι να ηχούν γλυκά στ’αυτιά μου έφτασα στον τόπο του ραντεβού μου με τον Πάνο. Ξέρεις σε ποιόν; Στον παραδοσιακό καφενέ του Κυρ Μιχάλη με τις μεγάλες ασπρόμαυρες φωτο­γραφίες στους τοίχους που απαθανάτιζαν γωνιές του νησιού από εκείνα τα χρόνια τα παλιά..."

«Μια γυναίκα από άνεμο» ένα ποίημα του Γιάννη Ρίτσου

 

«Μια γυναίκα από άνεμο»

Γιάννης Ρίτσος

«Ένας άνεμος σιγανός φυσούσε μέσα της

κι έπαιζε μ’ ένα μόνο φύλλο-το χαμόγελό της.

Όλοι αγαπήσαν το χαμόγελό της.

Εκείνη δεν αγάπησε κανέναν.

Έμεινε μόνη με τον άφαντο άνεμό της

χάνοντας και το μόνο εκείνο φύλλο. Το «άπειρο», είπε,

είναι ο τέταρτος τοίχος της μοναξιάς μας, όχι η στέγη.»

Έμεινε ανύπαντρη, γέρασε, δεν έγινε ούτε άγαλμα.

Σχολαστική στην καθαριότητα, απ’ τα χαράματα,

χειμώνα καλοκαίρι, σκούπιζε ως πέρα το πεζοδρόμιο.

Μια μέρα μάλιστα φωτογραφήθηκε έτσι με τη σκούπα της

στο δρόμο εκεί, μπρος σε μια ξένη πόρτα. Κι αυτή η φωτογραφία της

απόμεινε όλο όλο από κείνον τον άνεμο και το χαμόγελό της.»

"Η αγάπη του σκιάχτρου"Π.Νιρβάνας - Λόγος με tempo-Βάνα Σμπαρούνη

"Θλιμμένη ιστορία" απ' το βιβλίο μου "Ραντεβού μ΄ένα γράμμα-μικρές ιστορ...

Αγαπημένη μου φίλη, η ζωή έχει πάντα μια θλιμμένη ι­στορία, μπορεί και πιο πολ­λές, όμως αυτή η μία είναι που σε σημαδεύει, όπως εμένα αυτή του Χρήστου. Τον θυμάσαι καθόλου; Σου είχα μιλήσει γι' αυτόν όταν είχαμε βρεθεί μετά τον πόλεμο. Με τον Χρήστο ήμασταν δυο πολύ καλά φι­λαράκια. Μέναμε και οι δύο στην ίδια γειτο­νιά, στο Παγκράτι, εκείνος σε μια μονο­κατοικία πάνω στην πλατεία Βαρνάβα κι εγώ ένα στενό πιο κάτω. Όταν ο Δημήτρης ο αρ­ραβωνιαστικός μου ήταν στρατιώτης, εκείνος ήταν που με συνόδευε στους διάφορους χο­ρούς, στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Κάποια μέρα τον χειμώνα του 1942 ο Χρή­στος δεν επιστρέφει απ' τη δουλειά του. Όλοι οι φίλοι του τρελαθήκαμε, μα περισσότερο η οικογένειά του. Δεν ξέραμε τι να υποθέσου­με. Σίγουρα κάτι πολύ σοβαρό του είχε συμ­βεί. Αλλά τι; Οι γονείς του προσπάθησαν να βγάλουν μιαν άκρη ζητώντας κάποιες πλη­ροφορίες από τους συναδέλφους του. Όμως, κι εκείνοι δεν γνώριζαν τίποτα. Έτσι οι μέρες και οι μήνες περνούσαν με τον Χρήστο να μη δίνει κανένα σημείο ζωής. Στο μεταξύ η οικογένειά μου κι εγώ είχαμε μετακομίσει για λόγους ασφαλείας στο σπίτι του πατέρα μου στο χωριό. Το αποτέλεσμα ήταν να χα­θούμε. Ας όψονται οι συνθήκες.Όταν τέλειω­σε ο πόλεμος προσπάθησα να έρθω σε επα­φή με την οικογένεια του, δυστυχώς οι γο­νείς του είχαν πεθάνει και κάτι ξαδέλφια του είχαν σκορπιστεί κι αυτά στους τέσσερις ορί­ζοντες. Ώσπου πριν από δυο μέρες, αγαπη­μένη μου φιλενάδα, έμαθα τελικά τι είχε απογίνει. Ύστερα από 20 ολόκληρα χρόνια ναι, έμαθα όλη την ιστορία του Χρήστου. Το έμαθα εντελώς συμπτωματικά από μια ξα­δέλφη του, τη Μάρθα, όταν κάποιο απόγευ­μα βρεθήκαμε και οι δύο να πίνουμε καφέ στο σπίτι μιας κοινής μας φίλης.Μόλις κατά­λαβα ποια ήταν την πήρα αμέσως παράμερα και τη ρώτησα για εκείνον.Κλείσαμε ραντε­βού να τα πούμε με την ησυχία μας την επο­μένη μέρα σε μια καφετέρια. Εκεί, η Μάρθα μου διηγήθηκε όλη την ιστορία του με κάθε λεπτομέρεια.

Τελικά ο Χρήστος τη μέρα εκείνη που επέστρεφε στο σπίτι του απ' την δουλειά, ε­κεί στην συμβολή Χαλκοκονδύλη και Ακα­δημίας, για κακή του τύχη έπεσε πάνω στα Ες Ες. Του έκαναν έρευνα και επειδή δεν ήταν ικανοποιητικά τα στοιχεία του τον έπια­σαν ως αντιστασιακό και τον μετέφεραν σε κάποια κρατητήρια. Πού; Τι να σου πω; Η Μάρθα δεν θυμόταν. Εκεί έμεινε περίπου ένα μήνα, χωρίς να έχει την δυνατότητα να ειδοποιήσει τους δικούς τους. Ώσπου ένα πρωί μαζί με άλλους τον βάζουν σ' ένα βαγό­νι τρένου προς άγνωστη κατεύθυνση. Λίγο πριν μπει στο βαγόνι, σκέφτηκε να αφήσει κάποιο μήνυμα για τους δικούς του. Μάζε­ψε, λοιπόν, από κάτω, ένα άδειο πακέτο από τσιγάρα, έβγαλε το χαρτί από μέσα και με το μολύβι που είχε στη τσέπη του σακακιού του έγραψε ότι τον είχαν πιάσει οι Γερμανοί και ότι εκείνη τη μέρα επρόκειτο να τον στεί­λουν με τρένο κάπου, ίσως σε κάποιο στρα­τόπεδο εργασίας στη Γερμανία. Στο τέλος έγραψε τα στοιχεία του και μια παράκληση ότι όποιος το βρει να το πάει στην οικογένειά του. Έτσι πριν μπει μέσα στο βαγόνι,το άφη­σε σε μια γωνιά του σταθμού. Μετά από λίγες μέρες το μήνυμά του αυτό έφτασε στους δικούς του από κάποιον που το είχε βρει εντελώς τυχαία. Από κείνη τη μέρα άρ­χισε να τον ψάχνει η οικογένειά του μέσω του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού.Δυστυχώς, δεν μπόρεσαν να μάθουν κάτι.

Και οι μήνες,τα χρόνια περνούσαν,ώσπου μια μέρα έλαβαν μια ειδοποίηση απ' τον Ελ­ληνικό Ερυθρό Σταυρό να πάνε στο παράρ­τημα του όπου εκεί θα τους περίμενε κά­ποιος, ο οποίος θα τους έλεγε τι ακριβώς εί­χε συμβεί με τον Χρήστο. Επειδή οι γονείς του είχαν πεθάνει, πήγαν να τον δουν μια θεία του με την κόρη της. Μη μακρηγορώ, ο Χρήστος, τελικά, ήταν σε στρατόπεδο συγκέ­ντρωσης, συγκεκριμένα στο Άουσβιτς και εί­χε πεθάνει από εντερικά. Το επιβεβαίωσε, έ­νας γιατρός που ήταν κι αυτός κρατούμενος στο στρατόπεδο και ο οποίος είχε γλιτώσει από κει μέσα.

Θα αναρωτιέσαι τώρα Ευθαλεία μου γιατί σου έγραψα όλη αυτή την ιστορία, ενώ θα μπορούσα να γεμίσω τις σελίδες αυτές με διάφορα νέα μου. Μα, για να σου πω ότι η ζωή απ' την μια στιγμή στην άλλη μπορεί να ανατρέψει τα πάντα, και εμείς να μην έχου­με προλάβει να πούμε όλα αυτά που νιώ­θουμε για κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, όπως εγώ που δεν πρόλαβα να πω στον Χρή­στο πόσο πολύτιμος φίλος ήταν για μένα και να τον κλείσω έστω για μια φορά στην αγκα­λιά μου.

Αχ, πόσο ανόητα όντα είμαστε,τελικά, ε­μείς οι άνθρωποι, και ανόητα και θνητά. Τι κοστίζει ένα “σ' αγαπώ”, μιαν αγκαλιά στην ώρα τους; Μου λες; Τίποτα.

Τρυφερά κι αγαπημένα

Ασημίνα