Πόσες φορές, στην τόσο ζοφερη εποχή που ζούμε, δεν ξυπναμε το πρωί μέσα σε μια κακοκεφιά; Πλενόμαστε, φτιάχνουμε το καφέ μας, πάμε στο σαλόνι ή τη βεράντα να τον πιούμε, καπνίζουμε, όσοι καπνίζουμε, το τσιγάρο, μπορεί και το ένα πάνω στο άλλο, ανοίγουμε το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση μήπως βρούμε μια συχνότητα ή κάποιο σταθμό να μας φτιάξει το κέφι, προσπαθούμε να θυμηθούμε το όνειρο που είδαμε στον ύπνο μας, μήπως ήταν της προκοπής και μας δώσει το δικαίωμα για κάποιο χαμόγελο. Τίποτα, η κακοκεφιά ακόμα καλά κρατεί. Ώσπου, κάποια στιγμή, εκεί στα ξαφνικά και χωρίς να το περιμένουμε, συντελείται ένα θαύμα, ένα τόσο δα μικρό θαύμα. Αυτό το μικρό θαύμα ίσως να είναι ένα περιστέρι που προσγειώθηκε κείνη τη στιγμή στην αυλή σου να τσιμπολογήσει τα ψίχουλα που του είχες ρίξει χθές, ένα μικρό άσπρο σύννεφο που ήρθε κι ακούμπησε πάνω απ' τον ουρανό της βεράντας σου, ένα βιβλίο που έπεσε ξαφνικά απ' το ράφι της βιβλιοθήκης κι'ανοιξε στη σελίδα που κάποτε σου είχε φανερώσει ένα μυστικό για τη ζωή, σου είχε αποκαλύψει μιαν αλήθεια, ή μια φωτογραφία, ή ένα γράμμα, που είχες κρύψει μέσα σ' αυτή, απ' τα χρόνια της αθωότητας... Ένα τόσο δα μικρό θαύμα για ένα όμορφο πρωϊνό, επίτηδες για σένα...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου